[Column] Verdrietig van het journaal
In mijn studententijd organiseerde ik op saaie winteravonden af en toe een dia-avondje. Onze achterkamer kreeg dan een theateropstelling en zo praatte ik iedereen bij over een van mijn reizen. De afgelopen twintig jaar stonden de diabakken op zolder, genummerd, in sloffen (voor wie nog weet wat dat zijn).
Vorige zomer hield ik zo’n avondje alleen voor mezelf. Dia voor dia hield ik tegen het licht. Van veel plaatjes had ik geen idee meer waar ze waren gemaakt. Tijdens het bekijken van de Oekraïneslof hield ik mezelf voor dat ik – als ik er ooit meer over wilde weten – beter kon googelen op ‘afbeeldingen Kiev’. En daarom lagen de Oekraïne-dia’s even later in de kliko.
Vorige week ging ik voor de zekerheid toch even de zolder op. In mijn opruimwoede bleek ik inderdaad de hele Oekraïnecollectie te hebben weggegooid. Ik trof slechts een paar vredige tafereeltjes aan van een park in Belarus, waar ik vanuit Oekraïne naartoe reisde.
Maar ondanks de lege slof zag ik beelden voor me. Inspiratieloze grijze flatgebouwen. Norse mensen op straat tegenover mensen die me drie keer per dag een vet vleesgerecht aanboden. Ik zag mezelf aan de Russische bietensoep, borsjt met zure room. Ik zag mezelf in de trein zitten naar Belarus zonder het juiste stempeltje op mijn visum. Ik zag de kerk waar ik na afloop van de diensten sommige zusters in de Heer ontweek. (Ik had het niet zo op die heilige mond-op-mondkus na afloop van elke samenkomst.)
Ik heb nog contact met Lena, die in Belarus woont. Af en toe appt ze dat er helikopters overvliegen – 45 kilometer bij haar vandaan is de oorlog gaande.
Ik word verdrietig van het journaal. En als ik ergens van geniet, voel ik me schuldig. Toen ik pas in een nieuwsbrief over een preektraining schreef bijvoorbeeld. Ik vond allerlei info niet gepast gezien de omstandigheden, en daarom kortte ik hem maar in.
‘We maken de wereld niet mooier als we stoppen met dat wat we moeten doen’, las ik kort daarna in een nieuwsbrief van een collega. ‘Daar help je niemand mee’.
En ze heeft helemaal gelijk. Van verslagen in een hoekje zitten wordt niemand beter. Opeens weet ik wat ik moet doen: vorig jaar haalde ik met het bespreken van twintig preken ruim 5000 euro op voor India. Met volle vrijmoedigheid stuur ik weer een langere nieuwsbrief, met daarin mijn nieuwste actie Preken voor Oekraïne. Ik ga twintig sprekers, voorgangers en predikanten feedback geven op hun opzet van een preek waarin ze aandacht geven aan Oekraïne. Dát is wat ik moet doen.
Deze blog verscheen op zaterdag 2 april 2022 als column in het Nederlands Dagblad.
