[Column] Kerkdienst met suikerspinnen

‘Is ie lekker?’ vraag ik na de kerkdienst aan een 11-jarige. ‘Jaaa! Dit is mijn eerste suikerspin!’ Ik maak een fotootje, zodat ik zijn moeder een bewijs van dit historische moment kan appen.

 

De feestcommissie heeft gezorgd voor koffie met gebak, een borrel met hapjes en ijsjes, popcorn en suikerspinnen.

 

Het is zondagochtend 14 mei. Ik ben vrij en ga naar de gemeente waar ik kort na mijn verhuizing lid ben geworden. We vieren de eenwording van de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt en de Nederlands Gereformeerde Kerk. Een nog veel historischer moment dan het eten van je eerste suikerspin.

 

We kijken aan het begin van de dienst naar een filmpje waarin meerdere mensen antwoord geven op de vraag wat de eenwording voor hen betekent. Er klinken woorden over verwijdering, vergeving en verzoening. Hele families zijn destijds uit elkaar gedreven door de scheuring in 1967. Tussen de interviews door klinkt een droevig muziekje. Daarna zingen we dat het goed is om eensgezind te leven. Dat dat is als olie op Aärons haar, olie die heerlijk ruikt, zijn weg omlaag zoekt en op zijn baard en kraag valt. Ik kom er nog niet meteen door in een feeststemming. Ik constateer bij mezelf dat ik er als een toeschouwer naar zit te kijken, en dat irriteert me.

 

Bij de koffie klets ik met iemand die ook niet in een van deze kerken is opgegroeid. Daardoor kunnen we het gelukkig over iets anders hebben. Even later eet ik een ijsje met iemand die wel kan meepraten over de pijn uit het verleden, gemengde gevoelens én de dankbaarheid voor vandaag.

 

Die dankbaarheid wordt geuit. Met ijsjes, popcorn en suikerspinnen dus. En met gebed en aanbidding. Terwijl de band het voorspel speelt van het lied Tienduizend redenen hoor ik een kleuter een beetje bedrukt vragen: ‘Mam, hebben de kerken ruzie?’ Hij heeft blijkbaar iets opgevangen. ‘Heel lang geleden’, stelt ze hem gerust. ‘We gaan nog een paar liedjes zingen en dan gaan we naar huis.’

 

Ik voel me een beetje als die kleuter. De details ontgaan me, maar ik voel aan alle kanten dat er iets bijzonders aan de hand is. Ik hoor opeens de stem van Hans Burger – met wie ik op dit moment samen een preektraining geef – in mijn hoofd. Ik hoor de vraag die hij vaak stelt: ‘Waar zie je God aan het werk en waar kun jij volgen, aansluiten en dienen?’

 

Of ik de ins en outs van het feestje helemaal snap en of ik er zelf bij betrokken ben geweest, doet er niet meer zo toe. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Ik zie God hier aan het werk. Ik zie heling. Vergeving. Verzoening. Dankbaarheid. Vreugde. Feest. Daarin mag ik vandaag aansluiten. Ik zou bijna in de rij gaan staan voor een suikerspin. Mijn eerste.

 

Deze blog verscheen op woensdag 17 mei 2023 als column in het Nederlands Dagblad. 

 

Bron foto: Pixabay.