paulien vervoorn zoekt nieuwe kerk katwijk rijnsburg oegstgeest

[Column] Hoe kies je een nieuwe kerk? (deel 2)

Vaak maak ik mijn keuzes weloverwogen, vind ik zelf. Ik zet voor- en nadelen op een rijtje. Argumenten. Tegenargumenten. Ik slaap er een nachtje over. Vraag anderen met me mee te denken. 

Soms gaat het anders. Zo kocht ik twee jaar geleden ‘opeens’ een huis. Op een avond zat ik op Funda te kijken naar huizen in de buurt van Katwijk, omdat ik diep van binnen graag dichter bij zee wilde wonen. Ik schreef me in voor een nieuwbouwhuis. Kan altijd handig zijn om te weten hoe zo’n proces werkt, dacht ik. Echt serieus was ik niet. 

 

Inmiddels woon ik er. Mijn nieuwe buren lachen nog steeds om mijn goed uitgepakte opwelling. Zij hadden alle huizen in de wijk vergeleken. Ik niet – zonde van mijn tijd. Natuurlijk heb ik na dat telefoontje mijn verstand gebruikt. Hypotheekadvies gevraagd. Een dag met een vriendin in mijn potentiële nieuwe omgeving rondgelopen. Ervoor gebeden. Om aan het einde van de dag te concluderen: dit voelt goed, heel goed.

 

Van anderen hoorde ik dat ze avonden op Pinterest doorbrachten om woonideeën op te doen. Ik bekeek liever websites van kerken in de regio. Ik bezocht op vrije zondagen alvast een paar kerken. Het gebeurde een paar keer dat ik op de terugweg tegen mezelf zei dat ik er niet per se blij van was geworden, maar dat ik geen keuze kon maken op basis van één ochtend. Ik moest het nog een kans geven.

 

Rond mijn verhuizing bezocht ik weer een kerk. Het gebouw was prettig, de liederen spraken me aan, de preek was mooi. En toch ging ik met een knoop in mijn maag naar huis. Ik deed mijn best contact leggen met degenen die naast me zaten, maar het lukte niet. Bij de koffie sprak niemand me aan. Ik voelde me verloren.

 

Ik had na mijn verhuizing acht zondagen ingeroosterd om op onderzoek uit te gaan. Om lijstjes te maken. Om mijn keuze te kunnen verantwoorden – naar mezelf, naar anderen en naar God, want ik bad tenslotte om zijn leiding. Op de zondag na mijn verhuizing fietste ik naar een kerk waar ik al een paar keer had gepreekt. Gevoelsmatig stond die al tijden bovenaan. Ik werd herkend en genoot van de dienst. De week erna zou ik nogmaals een kerk bezoeken die mij eigenlijk logischer leek, maar ik vond dat ik daarvoor op dat moment te moe was. Ik ging weer naar diezelfde kerk. En de week erop weer. Zondag in, zondag uit kwam ik blij thuis.

 

Regelmatig stel ik mezelf en anderen de vraag: word je hier blij van? Voor mijn kerkkeuze vond ik die vraag wat te mager, te aards. Totdat ik in het boek Vertrouw op je gevoel: keuzes leren maken met Ignatius van Loyola las over het kompas van de vreugde. Gevoelens van vreugde zeggen iets over waar God je opwacht. Het is belangrijk te weten waar je opbloeit.

 

Dat lijstje is er daarom nooit gekomen. Ik ben inmiddels zelfs lid geworden. In de dienst waarin dat werd meegedeeld, bad Pieter – de predikant – of dit een plek mag zijn waar ik niets hoef, maar wel van alles mag. Dat ik hier de vreugde van de Heer zal ervaren. Diep van binnen weet ik: het is goed. Ik word er blij van!

 

Deze blog verscheen op zaterdag 22 oktober 2022 als column in het Nederlands Dagblad

Eerder schreef ik Op zoek naar een nieuwe kerk (deel 1).

Tags:
mm
Paulien Vervoorn
paulien@geloofwaardigspreken.nl

Spreker, trainer en auteur. Geeft (s)preektrainingen aan sprekers, voorgangers en predikanten die met nog meer impact willen spreken.

Nog geen reacties

Plaats een reactie