kerk oegstgeest rijnsburg katwijk paulien vervoorn

[Column] Op zoek naar een nieuwe kerk (deel 1)

Een paar minuten voor tien kom ik de kerkzaal binnen. Ik vraag een mevrouw of de plek naast haar vrij is. ‘Ja hoor, welkom.’ Ze geeft me een hand en maakt een praatje. Ook degene die daarna naast me komt zitten, geeft me een hand en stelt zich voor. Hij herkent me van de keren dat ik hier voorging, vraagt of ik inmiddels verhuisd ben en erkent dat het wel wennen voor me zal zijn in een nieuwe gemeente.

Ik denk terug aan de gemeente die ik vijftien jaar lang mijn thuisgemeente noemde. Een paar weken geleden kreeg ik er bij mijn afscheid een oorkonde mee voor het bedenken van allerlei initiatieven, zoals tijdelijke kringen, interactieve samenkomsten en gemeenteavonden over feedback in de kerk. De oorkonde prijkt op een kastje in mijn nieuwe woonkamer. Steeds als ik ernaar kijk, voel ik me dankbaar, maar ook een beetje ontheemd.

 

Hier is een plek voor jouw verhaal. Met open armen word je ontvangen. Welkom in Gods huis. Welkom, welkom thuis.

Ik zing mee met het eerste lied. Ook al is het lied geschreven voor vluchtelingen, ik vind het toch speciaal. Zoals ik zo veel dingen speciaal vind aan deze kerk, waar ik nu voor de vijfde keer kom. Ik denk aan de mail van een jaar geleden waarin de preekvoorziener me uitnodigt te komen (s)preken. De dienst waarin ik voorga en de oudste van dienst de gemeente vraagt zich van haar beste kant te laten zien. Het kaartje op de dag dat mijn nieuwe huis werd opgeleverd. Of de uitnodiging om tijdens mijn klusperiode aan te schuiven bij het avondeten. Of de hulp bij het schoonmaken. Of degene die een paar keer komt behangen. Als ik hem vraag hoe ik hem kan bedanken, grapt hij dat ik alleen mijn attestatiebewijs – een verklaring van je lidmaatschap van je vorige kerk – hoef klaar te leggen. Hij is al blij als ik bij hen in de gemeente kom.

Met open armen word ik ontvangen. Ze zingen het niet alleen, ze dóen het.

 

We zetten de dienst voort met een stil gebed. Met votum en groet. Met de Tien Woorden. Dat deden we allemaal niet in mijn thuisgemeente. Daar was eerder een enthousiaste aanbiddingsleider die ons uitnodigde om ‘lekker te gaan staan voor een stukje aanbidding’.

Ik vind het mooi en spannend tegelijk om me aan te sluiten bij een nieuwe gemeente, met nieuwe mensen en nieuwe gebruiken. Zou er niet een gemeente zijn waar ik me nog nét iets meer thuis voel? Een kerk met én ruimte voor de vrouw én sprankelende samenkomsten én de in mijn ogen ‘juiste’ doopvisie? Of is dit gewoon de gemeente die God op mijn pad brengt? En wat laat ik de doorslag geven? Wat een kerk voor mij betekent of wat ik kan bijdragen? De theologische standpunten of de community?

Mijn vragen worden vanmorgen overstemd door de liturgie. Ik geniet van de liederen, het kindermoment en de preek. Als bonus zingen we: ‘Welkom thuis. Hier mag je zijn. Met zijn zegenende handen op je schouders geeft Hij jou zijn liefde en zijn tijd. Met zijn eindeloze goedheid en vergeving heet Hij je welkom. Voel je thuis.’

Gezegend loop ik naar huis. Ik herhaal de woorden van iemand bij de koffie: ‘Je hoeft geen overhaaste beslissing te nemen. Neem de tijd’. De behanger wacht inderdaad maar even.

 

Deze blog verscheen op 2 juli 2022 als column in het Nederlands Dagblad. 

PS Bij de schermafbeelding van Google Maps: je ziet hier slechts de eerste twintig resultaten. Er is nog véél meer keuze.

 

Update: op 22 oktober verscheen deel 2. 

 

Lees deel 2
 

 

Tags:
mm
Paulien Vervoorn
paulien@geloofwaardigspreken.nl

Spreker, trainer en auteur. Geeft (s)preektrainingen aan sprekers, voorgangers en predikanten die met nog meer impact willen spreken.

Nog geen reacties

Plaats een reactie