[Column] Ik ga verhuizen!

‘Astrid, ik heb een nieuwtje … Ik ga verhuizen!’

Ze kijkt me met grote ogen en open mond aan. ‘Waaaaat? Hopelijk blijf je wel in Woerden?’

 

Astrid en ik leerden elkaar bijna twintig jaar geleden kennen via Ruilkring Woerden. Die club ga ik straks missen. Niet alleen omdat we spullen en diensten ruilen met elkaar, maar omdat het zo’n leuke groep is, waar ik mensen leerde kennen buiten mijn christelijke bubbel. Zoals Astrid, bij wie ik nu in de achtertuin zit.

 

‘Wil je de korte of de lange versie?’ vraag ik haar.

‘De lange!’

 

Ik vertel dat ik aan het begin van de coronatijd las dat veel mensen gingen reflecteren op hun leven. Zelf was ik toen vooral druk met het aanpassen van mijn trainingen. Toen de rust was weergekeerd, bedacht ik dat ik ooit wilde verhuizen en dat ik daar nu de tijd voor zou hebben.

 

Omdat ik niet meteen blij werd van de opties in Woerden, zocht ik in omliggende dorpen. ‘En opeens ging de knop om. Ik wist diep vanbinnen heus wel wat ik wilde. Ik kom nergens zo tot rust als aan het strand en ik zou er dolgraag dichterbij wonen. Maar ja, er was van alles wat me tegenhield. Ik ben geworteld in Woerden en daarnaast: ik spreek door het hele land en de deelnemers aan mijn preektrainingen komen vanuit het hele land naar Woerden. Dan is zo’n uithoek verre van praktisch … Op een dag keek ik uit nieuwsgierigheid op Funda naar een huis in Katwijk, en toen kwam er een nieuwbouwproject in Rijnsburg voorbij. In een opwelling schreef ik me in. Eigenlijk meer omdat ik eens wilde weten hoe zo’n proces werkt. En wat denk je? Ik ben ingeloot en heb ja gezegd!’

 

Astrid feliciteert me en vervolgt: ‘En ehm … hoe zie je dit eigenlijk? Bestaat er toeval in jouw geloof of geloof je dat dit iets met God te maken heeft?’

 

Daar vraagt ze me wat. Ga ik haar vertellen dat ik inderdaad geloof dat God mijn leven leidt, deuren opent en sluit en dús deze deur voor me heeft geopend? Dat vind ik te gemakkelijk. Maar ga ik haar dan vertellen dat ik het nog een beetje lastig vind? Dat ik zelfs geforceerd de psalm met mijn bouwnummer ging lezen, op zoek naar bevestiging van boven?

 

Ik vertel graag de eerlijke, ongepolijste versie. ‘Ik geloof inderdaad niet in toeval. Maar weet je, ik vind het ook best lastig om dit nu te labelen als bedoeling van God. Normaal gesproken bid ik namelijk voor de keuzes die ik maak en na afloop bedank ik God dan voor de richting die Hij me wijst. Maar dit keer heb ik er helemaal niet voor gebeden, voor ik me inschreef! Ik kan me zelfs geen schietgebedje herinneren. Dus ja …’

 

Astrid luistert en zegt: ‘Ik weet natuurlijk niet precies hoe jouw geloof werkt. Maar zou het zo kunnen zijn dat als God jou heeft gemaakt – dat geloof je toch? – Hij jou zo goed kent, dat Hij allang weet dat jij hier blij van wordt? En dat je het daarom niet eens meer hoefde te vragen?!’

 

Wow. Haar beeld van God haalt me uit de kramp. Ik zie het maar als bevestiging van Boven.

 

Deze blog verscheen als column in het Nederlands Dagblad van 4 september 2021.

 

Bron foto: Unsplash.