Achter in het lokaal van groep 8 hing een papier waarop we naam, datum en onderwerp van onze spreekbeurt moesten schrijven. ‘Wat is nou weer Tierol?’ vroeg een klasgenoot. Zijn vriend haalde zijn schouders op. Ik weet niet meer of ik mijn mond hield of dat ik hem corrigeerde met ‘Je zegt Tirooool, hoor! Dat is een gebied in Oostenrijk.’

Met veel enthousiasme bereidde ik me voor. Ik legde van alles klaar: een popje in Tiroler klederdracht, gedroogde edelweiss en mijn wandelstok met plaatjes van de plekken waar ik was geweest.

Thuis oefende ik mijn spreekbeurt, zodat de tekst goed in mijn hoofd zat. Ik wilde niet afsluiten met ‘Dit was mijn spreekbeurt. Zijn er nog vragen?’, maar ik wist eigenlijk ook niks beters. Met mijn moeder brainstormde ik over alternatieven. ‘Ik vind het een mooi land, maar ik zou er niet willen wonen’, kwam als optie langs. ‘Maar wat als ze dan gaan vragen waarom niet?’ vroeg ik een beetje angstig. ‘Dan bereid je alvast een antwoord voor.’

Mijn spreekbeurt mocht vooral niet saai worden. Ik besloot daarom een puzzeltje te maken dat mijn klasgenoten na afloop konden invullen. Inclusief prijsjes.

Een van de vragen ging over het Alpenroosje. Ik kan me niet voorstellen dat het mij iets interesseerde dat het op een azalea zou lijken. De reden zal wel geweest zijn dat we moesten aantonen dat we informatie uit boekjes konden verwerken. En dat was blijkbaar gelukt, want ik kwam thuis met een 10+. Omdat de juf dat eerlijker vond. ‘Anders staat het niet in verhouding met de andere cijfers.’ zei ze.

Afgelopen zomer ging ik met vriendin Margo opnieuw naar Tirol. We overnachtten bij Herberg Zirbe waar een Nederlands gezin naartoe emigreerde omdat ze zo van de bergen houden.

Ik ook. ‘Adembenemend mooi!’ zei ik tijdens het wandelen tegen Margo. En vervolgens zong ik: ‘U bent adembenemend, eindeloos mooi. Niets is vergelijkbaar met uw majesteit en pracht.’

Op een steil stukje veranderde mijn liedkeuze bijna onbewust naar ‘Meine Zeit steht in deinen Händen’. Het kwam vast omdat een tegenligger me bemoedigde met een aantal woorden dat ook in het refrein voorkomt: ‘Schritt für Schritt’. Dat advies had ik even nodig toen ik met knikkende knieën bedacht dat één misstap mijn dood zou betekenen. Met nieuwe energie gingen we verder en bereikten we de top. Ik genoot van het uitzicht en dacht: ‘Ik vind het een mooi land, maar ik zou er niet willen wonen.’