[Column] Uit mijn comfortzone in Madagaskar
Barend (18), mijn neef, heeft bedacht dat zijn tante wel wat workshops over spreken kan geven tijdens haar bezoek. Hij werkt op de Logos Hope van Operatie Mobilisatie en ik ben bij hem, terwijl het schip ligt aangemeerd in Madagaskar.
Op de intekenlijst voor de eerste workshop staan namen van twaalf deelnemers. Ze komen overal vandaan: uit India, Brazilië, Kazachstan, Zwitserland en diverse landen in Afrika. Zouden die mijn westerse werkvormen wel kunnen waarderen? En kom ik straks wel uit mijn woorden in het Engels?
Ik herinner me een aanbod van een paar dagen eerder, toen ik nog in Nederland was. Dat ik mijn gebedspunten gerust op de app mocht zetten. Dus dat doe ik nu, inclusief de tijd van de workshop, en de vraag of ik de juiste snaar mag raken.
Ik app ook nog twee anderen. Een van hen reageert door een heel gebed in te spreken: voor kracht, energie, enthousiasme, creativiteit, dapperheid, verbinding, open harten, vuur, woorden die zullen stromen. Dat jongeren het mogen ontdekken als ze geroepen zijn om te spreken.
De zenuwen ebben weg, ik krijg zin om de deelnemers aan de workshop toe te rusten om hen te laten getuigen van de hoop die in hen is.
‘Hoe was het?’ appt een van de bidders na afloop.
Ik app een blij verhaal terug. Dat iemand zei dat je niet moet schreeuwen om het schreeuwen – toen de do’s en don’ts ter sprake kwamen. Dat de boodschap van een deelnemer uit India zoveel krachtiger overkwam, nadat ze de tip had opgevolgd iets persoonlijks toe te voegen. (We waren er stil van.) Dat zich een discussie ontspon over onvoorbereid spreken, waarbij een Afrikaanse vol vuur riep dat ze echt niet snapte waarom de Heilige Geest je beter zou kunnen leiden op het podium dan in je voorbereiding.
Een dag later komt een Tanzaniaan (26) naar me toe. Ze heeft slecht geslapen, omdat ze vanmiddag zal speechen en nog niet weet wat ze nou precies wil vertellen. We leggen haar ideeën naast de geleerde structuur. Ze besluit vooral te vertellen hoe de God van hoop (Romeinen 15:13) haar vrede en vreugde gaf, ook toen haar moeder met drie kleine kinderen op straat stond. ’s Avonds vertelt ze me blij dat haar speech goed ging en dat ze zeker vaker wil spreken. ‘God is good!’ zegt ze. ‘All the time’, antwoord ik.
Ik geniet volop van de tijd met Barend en de vele gesprekken met mensen van zeventig nationaliteiten. Gesprekken over zending, Gods leiding in hun leven, eten, cultuurverschillen en over uit je comfortzone gaan door mee te doen met evangelisatieacties.
Dan is het tijd voor de tweede workshop. Ik zou bijna geneigd zijn mijn gebedsmaatjes niet meer in te schakelen. Zó ingewikkeld zijn die workshops en coachingsgesprekken nou ook weer niet.
Maar er blijft genoeg te bidden over. Voor de mensen in Madagaskar. Voor de werkers op het schip. En of ik wat vaker uit mijn comfortzone mag stappen, zodat ik kan groeien in afhankelijkheid bijvoorbeeld. Of dat ik gewoon dankbaar mag constateren dat ik doe wat bij me past in zijn Koninkrijk.
God is goed. Altijd.
Deze blog verscheen op woensdag 13 december 2023 als column in het Nederlands Dagblad.
Wil je de online workshop Operatie Presentatie gratis meemaken?
Dat kan!
Binnen anderhalf uur ervaar je net als de deelnemers van Logos Hope hoe je je boodschap met meer impact brengt. Je kunt kiezen uit 5 februari of 8 februari.
Aanmelden Operatie Presentatie (maandagmorgen 5 feb. 9 uur)
Aanmelden Operatie Presentatie (donderdagavond 8 feb. 19.30 uur)