[COLUMN] Lonely

Tijdens een wandeling kwam ik Jane* tegen, een zestiger. Al snel werd het persoonlijk. Ze vertelde dat haar ouders scheidden toen ze jong was. Dat ze na haar veertigste met een man trouwde die al twee keer was gescheiden. Dat zij als derde werd gedumpt voor een ander. Dat hij inmiddels voor de vierde keer was getrouwd. En dat ze het weleens tijd vond hem op WhatsApp te blokkeren.

 

‘Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik mijn hele levensverhaal aan je vertel.’

‘Ik houd van levensverhalen te horen. Ga gerust door.’

Na een diepe zucht: ‘Tsja, om een lang verhaal kort te maken:, uiteindelijk ben ik lucky, maar lonely.’ (Gelukkig, maar wel eenzaam.)

‘Hoe ga je met die eenzaamheid om?’

‘Die duw ik diep weg. Als ik daaraan denk, voel ik een pijn die ondraaglijk is. Of dat de handigste manier is om hiermee om te gaan, betwijfel ik overigens.’

‘Of weet je stiekem dat dit níet de handigste manier is?’

‘Precies. Maar hoe het anders kan, weet ik ook niet.’

 

Een paar weken ervoor sprak ik Jim. Hij was op twintigjarige leeftijd getrouwd, inmiddels twintig jaar en één kind verder, want een tweede zag hij niet meer zitten, toen hij zag wat de opvoedingsstijl van zijn vrouw was. Sinds een paar maanden sliepen ze apart. Hij wist niet goed hoe hij een doorbraak kon bewerkstelligen in deze situatie. Wat hij wel wist, was dat hij bij haar wilde blijven, want dat had hij beloofd. Hoe hij zich nu voelde? Eenzaam en vol schaamte.

 

Kort na het gesprek met Jane ontmoet ik Riek. Ze is bijna tachtig en blikt terug op haar leven. Ze somt een aantal hoogte- en dieptepunten op. Die dieptepunten hebben te maken met mensen die haar zijn ontvallen. Zo overleed haar verloofde vlak voordat ze zouden trouwen. Ze ontmoette nooit meer een geschikte kandidaat. Ondanks de verliezen heeft ze zich altijd gedragen gevoeld door de Heer. Zijn wegen zijn het beste. Hij weet wat goed voor haar is. Aan Hem geeft ze haar leven over.

 

Nadat ze een poos op haar praatstoel heeft gezeten, vraagt ze opeens : ‘Voel jij je weleens alleen?’

‘Jazeker.’

Ik vertel een paar situaties, leg uit wat ik daarin minder handig aanpak, noem een aantal voorbeelden waar ik eigenlijk best trots op ben en deel een aantal dingen die ik lastig vind.

‘En u dan?’ vraag ik.

‘Best vaak eigenlijk.’

‘Hoe gaat ú daarmee om?’

‘Ik heb mijn verdriet begraven. Ergens diep en ver weg, zodat ik er niet bij kan. Ik weet namelijk niet wat er zou gebeuren als ik het zou voelen. Ik weet niet hoe diep de bodem van mijn verdriet is. Ik ben bang dat ik er nooit meer uit krabbel …’

 

Bij alle drie heb ik vooral geluisterd. Niet gepreekt. Want ik houd mijn cursisten altijd voor: je kunt niet goed preken als je niet eerst goed luistert. Ik denk dat ik er alsnog over moet preken. Over Gods liefde die dieper is dan elke put, zoals Corrie ten Boom zei. En over Jezus die hoop biedt aan verslagen harten (Jesaja 61:1).

 

Deze blog verscheen op zaterdag 7 december 2019 als column in het Nederlands Dagblad. 

 

* Uiteraard zijn alle namen gefingeerd.

Photo by DoDo PHANTHAMALY from Pexels