[Column] In een land hier ver vandaan

Ik kan niet in slaap komen en luister naar de geluiden van de nacht in een land hier ver vandaan. Mijn gedachten gaan naar morgen, wanneer ik aan een driedaagse preektraining begin voor voorgangers. Hoe zal het zijn een groep te trainen met een andere taal en cultuur?

 

De volgende dag zetten vijftig mannen hun slippers in een rek, waarna ze de trainingsruimte in lopen. Ze kijken me een beetje onwennig aan. Een van hen zegt grinnikend iets over mijn lengte. Ik zet mijn slippers ook in het rek. En haal diep adem.

 

Ik stel me voor, we praten met elkaar over kenmerken van een goede preek en een aantal voorgangers vertelt over hun ervaringen. Een van hen zat twintig uur in de trein naar deze training. Een ander bezoekt voornamelijk mensen die de belangrijkste godsdienst van het land vaarwel zeiden en christen zijn geworden. Weer een ander geeft trainingen hoe je staande kunt blijven in de storm.

 

‘Die werkvorm die je aan het begin deed met die post-its ga ik uitproberen’, zegt een van de deelnemers. ‘Ik ben benieuwd hoe dat gaat in een van mijn huisgemeenten met allemaal analfabeten.’

Voorzichtig vraag ik wie er toegang heeft tot internet. Drie handen gaan omhoog. ‘En wie van jullie heeft een naslagwerk in huis?’ Nu gaan er iets meer handen omhoog.

In de pauze komen verschillende deelnemers bij me. Ik geef ze de links van een aantal websites met Engelstalig Bijbelstudiemateriaal. Die kunnen ze op hun telefoons opzoeken.

 

De nacht na de eerste trainingsdag slaap ik weer slecht. Flarden van gesprekken komen terug. Op mijn netvlies staat een foto die geheim moet blijven: ik in het midden van de groep. Ik steek met kop en schouders boven de mannen uit, maar geestelijk zijn zij in mijn ogen reuzen! Met weinig hulpmateriaal bereiden ze zich voor om te preken. Met weinig financiën zetten ze zich in om mensen bij te staan. Met gevaar voor eigen leven verkondigen ze dat Jezus Christus Heer is.

 

Ik veeg tranen weg van bewogenheid en boosheid. Hoe blijven zij zo blijmoedig het Evangelie verkondigen? En ben ik zelf voldoende geworteld dat ik staande zou blijven in tijden van vervolging?

 

Ik vroeg een van hen wat het geheim was van hun volharding. ‘Denk aan de tekst van de schat in aarden vaten, zuster!’

Ik zocht de tekst op. Paulus’ woorden uit 2 Korintiërs 4 kwamen opeens tot leven.

 

‘We worden van alle kanten belaagd, maar raken niet in het nauw. We worden aan het twijfelen gebracht, maar raken niet vertwijfeld. We worden vervolgd, maar worden niet in de steek gelaten. We worden geveld, maar gaan niet te gronde. We dragen in ons bestaan altijd het sterven van Jezus met ons mee, opdat ook het leven van Jezus in ons bestaan zichtbaar wordt.’

 

Jezus leeft in hen.

 

Ik draai me om, doe mijn ogen dicht en luister naar de geluiden van de nacht in een land hier ver vandaan. 

 

Deze column schreef ik voor het Nederlands Dagblad (31 maart 2018).