[Column] Kroketten en Christus

Op woensdag vier ik steevast mijn weekend. Op zo’n dag loop ik samen met vriendin Margo een rondje om een van de Reeuwijkse plassen. De zon schijnt, de vogels fluiten en het voorjaar komt overal de grond uit . Onderweg kletsen we bij en als afsluiting ploffen we neer in een lunchtent.

 

Op de kaart staat maar één vegetarisch gerecht: boterhammen met kaas-rucolakroketten. Dus even later zitten we in alle rust van onze kroketten en van het leven te genieten. Totdat we de kok ontmoeten.

 

‘Jezus Christus! Maak ik zulke lekkere dingen en dan neem je zo’n kroket?! Proef minstens mijn kreeftensoep!’
Ik besluit het moment te grijpen. ‘Juist vanwege Hem laat ik veertig dagen vlees en vis staan. Dus inderdaad, dankzij Jezus Christus zitten we aan de kaas-rucolakroketten in plaats van aan de kreeftensoep.’

‘Huh? Vasten christenen ook? Waarom dan?’

 

Margo en ik leggen iets uit over de traditie om veertig dagen apart te zetten. En vertellen dat iedereen daarbij zijn eigen keuzes maakt. Dat de een veertig dagen geen vlees eet en dat een ander elke dag een kaartje stuurt aan iemand die zo’n verrassing op de mat wel kan gebruiken. Dat er niks hoeft, maar dat zulke voornemens wel veel opleveren. Dat we op deze manier stilstaan bij de betekenis van Jezus Christus in ons leven.

 

De kok ziet er oprecht verbaasd uit.
‘Gaan jullie ook echt elke week naar de kerk?’
‘Jazeker! Ik preek zelfs.’
‘Jij?! Dat had ik nou nooit gedacht.’

Ik nodig hem uit een keer mee te gaan. Om minstens één preek te komen proeven. Maar van de kerk heeft hij geen kaas gegeten.

 

De kok zet mij aan het denken met zijn vragen en opmerkingen. Kan ik in een paar zinnen Jezus Christus ‘aanprijzen’?

In elk geval hoop ik dat de kok dit typische gesprek niet snel zal vergeten. Dat hij bij elke kaaskroket even denkt aan die twee vrouwen in zijn zaak. En aan Jezus Christus.

 

 

Nog inspiratie nodig voor de veertigdagentijd? 

Lees het boek Veertigvragentijd dat ik schreef met Willem Ouweneel.