[Column] Zo blij als een kind

‘Weet je wat ik zo grappig vond net? Ik denk dat jullie het niet hoorden? Toen die honderd kinderen vooraan stonden om een zegen te ontvangen, riep een meisje opeens ‘Wanneer komen Ollie en Sophie nou?!’’

Er klinkt gelach. Ollie en Sophie zijn van de kinderdienst. ‘Dat meisje was geen moment bezig met de vraag wat anderen van haar reactie vinden. Ze voelt zich gewoon vrij, als een kind.’

 

Het meisje past helemaal bij de preek die ik vanmorgen houd over Jezus die een kind in het midden plaatste. Hij deed dit naar aanleiding van de vraag wie de grootste, de belangrijkste zou zijn. Zijn leerlingen kregen een spiegel voorgehouden: wees niet bezig met wie er belangrijk is, met je status, je imago, met roem, eer en aanzien. En al helemaal niet in het Koninkrijk. Wees maar afhankelijk als een kind.

 

Na afloop van de dienst komt een vrouw naar me toe, tranen in haar ogen. ‘Mijn man en ik keken elkaar aan toen je vertelde over dat meisje. Dat ging over onze Evi! Soms maken we ons zorgen omdat ze in geen enkel hokje lijkt te passen. Je kunt je niet voorstellen hoe waardevol het voor ons was dat je haar nu als voorbeeld stelde!’

 

Een paar weken later preek ik elders. Als ik de kinderen uitnodig naar voren te komen, gaat er een vrolijk kereltje pal naast me staan. Ik vraag hoe hij heet. Calvin. Nog voordat de andere kinderen bij het podium zijn, laat hij me zijn stressbal zien. ‘Moet je eens voelen!’ ‘Ooh, lekker zacht’, kan ik nog net zeggen voordat de andere kinderen arriveren. Ook Calvin vraagt zich denk ik niet af wat anderen hiervan vinden.

 

Ik preek over worden als een kind. En – het tweede punt dat ik maak – over een kind ontvangen alsof het Jezus Zelf is.* Ik leg uit dat Jezus Zich hier vereenzelvigt met een klein kind, met ieder die kwetsbaar is. Hoe bijzonder zijn die woorden uit het vijfde vers van Matteüs 18: ‘wie in mijn naam één zo’n kind ontvangt, ontvangt Mij.’

 

Met een vliegtuigje in zijn handen komt Calvin terug vanuit de kindernevendienst. ‘Hoe ver kun je je vliegtuigje laten vliegen?’ vraag ik terwijl bijna iedereen al wil gaan staan voor de zegen. Hij laat het zien, maar het vliegtuigje komt niet zo ver. ‘Probeer nog eens.’ Opnieuw valt het tegen. ‘Gewoon blijven proberen’, zeg ik met een glimlach en vervolgens mag ik jong en oud de zegen meegeven. Ik zegen hen met de liefde van God de Vader Die ons zijn kínderen noemt. Met de genade van onze Here Jezus Christus die kwam als een kwetsbaar Kind. En met de eenheid van de Heilige Geest.

 

Zodra ik bij de deur sta, slaat Calvin zijn armen om me heen. Mijn dag kan niet meer stuk.

 

* De zesminutenversie van deze preek kun je aanstaande zondagochtend 3 december bekijken bij de EO (Nederland Zingt op Zondag)!

 

Deze blog verscheen op woensdag 29 november 2023 als column in het Nederlands Dagblad. 

 

Bron foto: Mozaiek 010.