[Column] Waardig gekeurd!
Tien jaar geleden vroeg ik bij een garagebedrijf of ik een apk mocht meemaken. Ik wilde aan de hand daarvan het punt maken dat je af en toe moet checken of je geestelijk leven op orde is.
Keurmeester Cees legde de procedure uit. ‘Ik begin altijd met de lichten. Daarna kijk ik onder de motorkap. Vervolgens controleer ik de schokbrekers en spiraalveren.’ Cees bleef maar praten. Bij de remschijven dacht ik aan vragen als: waar zou je eigenlijk beter mee kunnen stoppen? Ik associeer makkelijk, dus bij de bandenspanning dacht ik aan de Heilige Geest, die blaast. Vanwege de technische termen dwaalden mijn gedachten af. Totdat Cees zei: ‘En dan ga ik een stukje rijden. Ik luister of de auto geen gekke geluiden maakt, en voel of die in een rechte lijn rijdt.’
Toen drong er iets tot me door. Namelijk dat ik regelmatig de neiging heb mijzelf te keuren. Maar het werkt anders: God keurt mij van binnenuit. Dieper dan ooit drong tot me door dat niet mijn oordeel, maar Gods ‘keuringsrapport’ doorslaggevend is.
In hoeverre keur jij jezelf? Vraag je je af of je het goed genoeg doet als ouder, kind, vriend(in), op je werk? Of nog confronterender: ‘Ben ik wel goed genoeg?’ Ik herken dat. Ook na die ervaring van tien jaar geleden. Zelfs nadat ik het verhaal van de keurmeester als een gelijkenis opnam in mijn eerste boek, het negen jaar geleden vertelde op Opwekking en de EO me filmde in een garage. Je zou dan denken dat het inmiddels doorgedrongen zou moeten zijn. Toch hoor ik soms nog zo’n zeurderig stemmetje. Op zaterdagavond bijvoorbeeld, als ik me afvraag of ik wel ‘geestelijk genoeg ben’ om te spreken. Ik ben overigens niet de enige. Ik geef preektrainingen en van veel sprekers, voorgangers en predikanten hoor ik dat ze het herkennen. We concluderen dan vaak dat dat stemmetje zelf niet het probleem is, maar de manier waarop je antwoordt.
Dit jaar vier ik dat ik tien jaar geleden – toen samen met Gor Khatchikyan – startte met de eerste trainingen van Geloofwaardig Spreken. Met een knipoog naar de Bijbeltekst die ik kort na mijn bezoek aan Cees las: Wij spreken alleen omdat God ons daartoe waardig heeft gekeurd en ons het evangelie heeft toevertrouwd – niet om mensen te behagen, maar God die de mensen doorgrondt. (1 Tessalonicenzen 2:4). Deze tekst, voor mij het fundament waarop ik sta, hangt in een mooie lijst op mijn werkkamer, tegenover mijn bureau, zodat ik er dagelijks naar kan kijken.
Misschien denk je dat dit vooral woorden zijn die bij Paulus horen. Wat mij treft, is dat Paulus vaak aangeeft dat hij een voorbeeld is. Daarom geloof ik dat ik in navolging van Paulus tegen mezelf mag zeggen: ik ben waardig gekeurd, goedgekeurd, beproefd, geschikt bevonden.
God heeft je waardig gekeurd en je het evangelie toevertrouwd. Geef het door! Ook als je geen spreker bent zoals Paulus. Dat geldt ook – of misschien wel in de eerste plaats – in je rol als (groot)ouder, oom of tante, vriend(in), op de werkvloer, als collega of buur. Je bent waardig gekeurd. Hang het keuringsrapport maar aan de muur.
Deze blog verscheen op 4 juni 2022 als column in het Nederlands Dagblad.
