[Column] Jij ook altijd!

Als je in een restaurant aan een tafeltje naast mij en een vriend(in) zat, zou je dit gesprek kunnen opvangen:

‘Heb jij al iets op de menukaart gezien waar je zin in hebt?’

‘Ja, ik vind deze drie wel wat …’

‘Dat vind ik ook allemaal lekker. Ik zie er nog een paar die mij wel aanspreken. Wat vind je ervan om halverwege de borden te ruilen? Of we zetten de gerechten in het midden, zodat we kunnen delen.’

 

Eerlijk gezegd dacht ik dat íedereen dit deed. Totdat ik pas tegenover vriendin Simone zat. Ik stelde mijn startvraag: ‘Heb jij al iets gezien …’

Ze onderbrak me. ‘Ik kies toch niet voor niks mijn eigen gerecht? Ik vind het zonde om dan halverwege te ruilen. Al dat gefrut. Dat jíj nou bekendstaat om je delen …’

Ik probeer nog in te brengen dat ik heus de enige niet ben. Sterker nog: dat het volstrekt normaal is. We maken quasi ruzie, lachen en eten dit keer allebei ons eigen gerecht.

 

Een van haar zinnen blijft bij me haken. Sta ik er inderdaad om bekend altijd te delen? Ik weet heus wel dat het letterlijk gezien om ruilen gaat. Maar toch. Ik mijmer wat. Stel je toch voor dat mensen in mijn straat zouden zeggen: ‘Paulien deelt van haar tijd. Je kunt altijd bij haar terecht voor een luisterend oor. En ja, ze is natuurlijk gelovig. Daar deelt ze ook van. Niet pusherig of zo, hoor. Alsof ze positiviteit uitdeelt.’

Ik droom nog wat verder. Dat alle christenen in mijn straat, wijk en stad op die manier bekendstaan. Wat zou daar veel kracht van uitgaan.

 

Ik vraag aan Simone of ze het oké vindt dat ik ons gesprek vertel als intro op een preek over delen in onze thuisgemeente. Ik waarschuw dat het weleens hilarisch zou kunnen worden. En dat ik het leuk vind haar reactie uit te vergroten. Simone vindt het allemaal prima. Komisch zelfs.

 

Ik geef toe: ik houd ervan mijn publiek te vermaken met zo’n verhaal. Maar ten diepste gaat het me erom een kapstok aan te bieden die je helpt de boodschap te onthouden.

Ik lees voor dat er op een dag duizenden mensen luisterden naar het onderwijs van Jezus. Zijn leerlingen vonden het ’s avonds wel mooi geweest. ‘Stuur hen weg, zodat ze eten kunnen kopen.’ Jezus zegt: ‘Geven jullie hun maar te eten!’ Hoeveel broden hebben jullie bij je? Ga eens kijken.’ (Marcus 6:38)

 

Het is vandaag niet veel anders. We leven in een wereld waarin mensen (geestelijk) honger hebben. Wat hebben wij om te delen? ‘Ga eens kijken’, hoor ik Jezus zeggen. Misschien is het maar iets heel kleins als een gebaar, een bemoedigend woord, een ansichtkaartje of gebed. Als je je mogelijkheden in de handen van de Heer geeft, kan Hij er iets wonderbaarlijks mee doen! We mogen in beweging komen. Niet vanuit schuldgevoel, maar vanuit bewogenheid (vers 34.)

 

Na afloop van de dienst zoeken Simone en ik elkaar op. Een voorbijganger vraagt zich af of ik nog iets goed te maken heb. Simone en ik lachen erom en we trekken onze agenda’s om een nieuwe afspraak te maken.

 

Deze blog verscheen eerder als column in het Nederlands Dagblad (3 nov. 2018).