[Column] Heimwee naar wat komen gaat
Stil zitten een vriendin en ik bij elkaar. We bekeken net een preek over Jezus’ wederkomst. Ik voel ontzag voor Gods grootheid. Het moment voelt heilig aan. Het blijft stil, totdat ze voorstelt om te bidden. Blijkbaar hadden we dezelfde gedachte.
Met een diepe zucht stellen we vast dat we soms zo’n heimwee naar God kunnen ervaren, een heimwee naar wat komen gaat.
De dag erna resoneert het woord in mijn hoofd en in mijn hart. Heimwee. Alsof de Geest ons ergens bovenuit tilde en alles in een ander perspectief zette. Om me te laten zien dat ik mijn dagen zo vaak leef alsof Jezus’ wederkomst nog lang op zich zou laten wachten, maar wie weet komt Hij morgen al! De avond was een liefdevolle uitnodiging om meer te leven in het licht van later.
Opeens schieten me een paar gesprekjes van de afgelopen tijd in gedachten:
‘Heb je zin in je verhuizing?’
‘Absoluut!’ zeg ik.
‘Vind je het niet jammer Woerden te verlaten?’
‘Zie je er niet tegenop, omdat je de omgeving niet kent?’
Bijna altijd antwoord ik: ‘Eerst wel, maar nu kan ik niet meer wachten!’
Regelmatig voeg ik eraan toe dat ik aan het aftellen ben. Tot mijn eigen verbazing, want ik ben geworteld in Woerden en voel me hier gezegend. En toch – ook al kan ik me daar nog niet helemaal een voorstelling bij maken – verheug ik me op mijn nieuwe woonplek. De eerste doos staat inmiddels ingepakt op zolder. Volgende week ga ik behang en verf uitzoeken. En af en toe rijd ik door mijn nieuwe wijk en verbeeld me dat ik er al woon.
Mijn verhuizing naar Rijnsburg staat natuurlijk in geen enkele verhouding met de ‘verhuizing’ naar een van de vele woningen die Jezus aan het klaarmaken is … Maar ik zou mezelf er wel vaker op willen betrappen dat ik ook naar die verhuizing verlangend aftel.
Bij ‘een van die vele woningen’ kan ik me al helemaal geen reële voorstelling maken. Waar ik vooral naar uitzie, is de ontmoeting met de drieënige God. En dat er dan een einde komt aan afwijzing en armoede, pijn en paniek, twijfel en teleurstelling, oorlog en onrecht, rouw en ruzie, vernedering en vervolging, ziekte en zonde.
Ik realiseer me dat ik – als ik oog in oog sta met Jezus Christus – geconfronteerd zal worden met mijn eigen tekortkomingen en mijn beperkte Godsbeeld. En toch zijn er momenten dat ik niet kan wachten om God eeuwig te vereren en Hem te kennen zoals Hij werkelijk is. Om het niet te vergeten schrijf ik op mijn to-dolijst van vandaag: voorbereiden voor ‘morgen’. Of ik zin heb in die dag? Absoluut!
Deze blog verscheen op 4 maart 2022 als column in het Nederlands Dagblad.
Bron foto: Pexels.
