[Column] Gods onvoorspelbare Geest

Ik hoor gelach. Geschater. Gejoel. Hier wil ik bij zijn. Samen met een vriendin fiets ik op een zwoele zomeravond door Skopje. We gaan op de vrolijkheid af en belanden op het grootste plein van de Macedonische hoofdstad, de geboortestad van moeder Teresa. We springen van onze fiets en kijken onze ogen uit. Op het midden van het plein staat een bronzen standbeeld van 13 meter hoog. Op een sokkel van 10 meter. Voor deze krijger, Alexander de Grote, is 9 miljoen euro neergeteld! Vooral ’s avonds heeft het standbeeld grote aantrekkingskracht. Lichteffecten en fonteintjes die volgens onvoorspelbaar patroon spuiten, zorgen voor een ongekend enthousiasme.

 

Geschreven voor het ND (zaterdag 17 september)

Kinderen en tieners rennen tussen fonteintjes door. Ouders maken foto’s en filmpjes. Peuters gillen van schrik als ze nat gespoten worden door een onverwachte straal. Opa’s en oma’s glunderen als ze hun kleinkinderen nat in de armen sluiten. Alle nationaliteiten rennen door elkaar of genieten van het spel van anderen. Verschillen vallen weg. Zorgen lijken weggespoeld. Mensen kijken elkaar vrolijk aan en spreken slechts een taal: de taal van de lach.

 

Mijn vriendin en ik kijken elkaar aan. Tranen glinsteren in onze ogen. Onafhankelijk van elkaar denken we aan de hemel op aarde. Geen zorgen. Geen ziekte. Geen tranen. Een sprankelende en bruisende blijdschap met alle generaties en nationaliteiten. Daar willen we bij zijn! Sterker nog: daar willen we aan deelnemen. Daarom rennen ook wij lachend tussen de fonteintjes door. Vergeleken met het plein van Openbaring 22 valt dit plein in het niet. Alexander staat stokstijf toe te kijken, terwijl de meeste mensen zich niet bekommeren om zijn aanwezigheid. Straks draait het niet om de vrolijkheid op zich, maar op de aanwezigheid van de Levende, wiens stem klinkt als geweldige watermassa’s (Op. 1).

 

Mijn gedachten gaan naar Jezus’ uitspraak over stromen van levend water die vloeien uit het hart van de gelovige (Joh. 4). Hij spreekt hier over de Geest die vrijheid, vrede en vreugde geeft. De Geest die gaven uitdeelt. Dát Hij dat doet is overduidelijk. Ik was vorige week een dagje te gast bij There is More van het Evangelisch Werkverband. Hij stortte zijn gaven als fonteintjes uit over de aanwezigen van verschillende generaties en kerkgenootschappen. Er werd gehuild, gelachen, gezongen, geklapt en gejuicht.

 

Om eerlijk te zijn heb ik ook allerlei vragen. Waarom ontvangt de een dit, de ander dat? De een veel, de ander minder? Ik vind Gods Geest soms net zo onvoorspelbaar als de watertoevoer op het plein in Skopje.

 

En toch wil ik erbij zijn. Sterker nog: ik wil deelnemen. Genieten van de gaven die anderen ontvangen in plaats van frustrerend toekijken als een ander meer lijkt ‘op te vangen’ dan ik. Ik wil gelovend uitzien naar de gaven die misschien nog gaan komen. Ik vertrouw erop dat Hij de fonteinen op de juiste momenten aanzet. Op z’n paulinisch (1 Kor. 12): Zoals Hij dat wil.

 

Deze blog schreef ik voor het ND (17 september 2016).

mm
Paulien Vervoorn
paulien@geloofwaardigspreken.nl

Spreker, trainer en auteur. Geeft (s)preektrainingen aan sprekers, voorgangers en predikanten die met nog meer impact willen spreken.

Nog geen reacties

Plaats een reactie