[Column] Herinneringen aan het avondmaal

‘Hoe beleef jij het avondmaal?’ Mark, een van de deelnemers tijdens een training over interactief preken, stelt de vraag aan de groep. Er schiet mij geen briljanter antwoord dan ‘wisselend’ te binnen. Iemand zegt: ‘Verschillend’.

Mark gaat verder. ‘Zo probeerde ik vroeger de interactie op gang te brengen. Dat werkt dus niet. Tegenwoordig zou ik eerder zeggen: deel in twee- of drietallen je herinneringen over je eerste keer avondmaal. Doe maar.’

 

Mijn ene gesprekspartner vertelt dat ze niet goed meer weet hoe ze dat als kind ervoer. De ander vertelt dat ze rond haar achttiende belijdenis deed en ernaar uitkeek.

Ik deel hoe mijn ademhaling de weken ervoor al omhoogschoot als ik alleen maar dacht aan het moment waarop ik naar voren zou lopen. Ik verwachtte dat ik als enige van de 21 belijdeniscatechisanten zou deelnemen – en was mijn bekeringsverhaal dan wel goed genoeg? Ik herinner me de stress over wat mensen zouden denken als ik in een reflex een vies gezicht zou trekken bij het drinken van de wijn. Ik denk aan mijn voornemen geen aanstoot te geven en de bijbehorende twijfel of mijn netste kleding misschien te licht zou zijn. Ik concludeer dat ik me vooral herinner hoe ik bezig was met wat mensen zouden denken. Ernstig eigenlijk. Ik vertel liever hoe prachtig het is om uitgenodigd te worden door de Heer. Bij Hem aan tafel!

 

We bespreken Marks oefening na. Zijn tweede vraag geeft veel meer richting, is boeiender en geeft gespreksstof. We brainstormen over een derde variant. Iets over een herinnering die iedereen zelf kan kiezen.

 

De dagen erna lijkt het alsof in mijn hoofd een luikje naar herinneringen aan het avondmaal is opengegaan. Dat ik met vrijmoedigheid in de Gereformeerde Gemeente naar voren liep om zichtbaar te maken wat de Heer(e) in mijn leven had gedaan. Met ranja en koekjes in Kenia. Die keer dat ik de beker aangereikt kreeg met de woorden: ‘Neem een flinke slok. Als teken van een overvloed aan genade.’ Toen ik het in coronatijd vierde met een vriendin op een bankje in een bos.

In een preek vroeg ik ooit aan de hand van een meerkeuzevraag hoe men het avondmaal ervaart:

A. Als een herinnering dat je Jezus’ offer nodig hebt?

B. Als een feestmaaltijd?

C. Als een getuigenis?

D. Als een daad van aanbidding?

Na de reacties legde ik uit dat het avondmaal dit allemaal in zich heeft. En nog veel meer dan dat.

 

Het is inmiddels zondag. Ik heb vrij en vier het avondmaal in mijn thuisgemeente. Ik zit achteraan en zie allemaal mensen naar voren lopen – jong en oud, met diverse kerkelijke achtergronden – van wie een deel niets snapt van mijn herinneringen. Of er misschien wel iets van vindt. Op dit moment valt dat weg. Het is de Heer Jezus die ons uitnodigt. Die mij uitnodigt. Steeds weer. Wat een genade. Een overvloed aan genade.

 

 

PS Mag ik jou een vierde variant voorleggen: hoe beleefde jij de laatste keer het avondmaal? Zin in interactie? Laat je reactie hieronder achter!

 

Deze blog verscheen op zaterdag 17 december als column in het Nederlands Dagblad. 

 

Bron foto: Unsplash.