Ik sta in de rij bij de kassa. ‘Ben jij Paulien?’ vraagt een vrouw. Dat beaam ik. ‘Ik lees je columns trouw!’, zegt ze. We kletsen gezellig over mijn verhuizing naar Rijnsburg – daarover had ze in mijn columns gelezen.

Een paar weken later toets ik bij de kassa van een andere winkel een verkeerde pincode in. ‘Zal ik het voorschieten, Paulien?’ vraagt de man achter me. Zeker wéér iemand die me van het ND kent, denk ik een beetje geïrriteerd.

Ik probeer zo snel mogelijk allerlei Bijbelteksten te reproduceren in de hoop dat het juiste ezelsbruggetje me te binnen schiet. Psalm 86 vers 5 moet het zijn. 8605. Over dat de Heer goed is en tot vergeving bereid. Over zijn trouw die groot is voor ieder die Hem aanroept. Helaas. Onjuiste code.

‘Ben je dé Paulien?’ vraagt nu ook de caissière. Ik stamel zoiets als: ‘Eh, ik denk het. En wie zijn jullie?’

De cassière kent me inderdaad vanuit de media, maar de man die wilde voorschieten, blijkt bij me in de kerk te zitten. Juist als columnist die nogal eens de mond vol had over oog en oor hebben voor iedereen, zou het wel sympathiek zijn geweest als ik hem had herkend … Ik bied mijn excuus aan, maar dat is volgens hem niet nodig.

Na zes jaar en meer dan vijftig columns is het tijd om te stoppen als columnist. Het ND heeft nieuwe plannen met de krant, plannen waar mijn columns niet in passen. Ik zal het missen, het gepuzzel met zinnen en woorden. Het schrijven, schaven en schrappen richting de 2700 tekens. Het schrijven als daad van aanbidding als ik iets bijzonders meemaakte. Het therapeutisch schrijven als ik iets vervelends op een rijtje wilde krijgen. En dan – als het weer was gelukt – dankbaar constateren dat ik er ook nog een factuur voor mocht sturen. (Bedankt, ND!)

Soms gingen er meerdere concepten de prullenbak in of bewaarde ik halve columns in de hoop dat ze alsnog heel zouden worden. Die productiedruk ga ik niet missen. Ik wilde steeds weer iets meemaken om over te schrijven, iets herkenbaars, inspirerends, verbindends of een beetje prikkelend. En ook weer niet té privé om te publiceren. Het liefst met een verwijzing naar een Bijbeltekst. Alhoewel ik dat laatste – overigens mezelf opgelegd – al snel als beknellend ging ervaren en weer vrolijk losliet.

Lieve lezers, ik ga deze columns missen! Jullie zullen mijn naam vast weer ergens anders tegenkomen. Of mijn stem. Zoals maandelijks op zondagochtend op de radio bij de EO. Of mijn hoofd op tv bij Nederland zingt op zondag. Of mijn nieuwste schrijfsels – die vast weer gaan komen – op www.geloofwaardigspreken.nl.

En als jullie me ergens in levenden lijve zien: vraag vooral of ik Paulien ben. Zelfs in de rij voor de kassa. Wie weet kunnen we dan toch nog verwijzen naar Bijbelteksten. Naar pincodes, verlopen, maar wel met eeuwigheidswaarde.

Deze blog verscheen op woensdag 27 december 2023 als column in het Nederlands Dagblad.