[Column] Mijn bezoek aan de AA

Raj en ik arriveren ruim op tijd. Terwijl mensen binnendruppelen, lees ik de twaalf stappen, die aan de muur hangen. Ik verbaas me over het aantal keer dat naar God wordt verwezen.

Ik heb Ray ontmoet in het restaurant waar hij werkt, in Goa, India. Het was rustig, dus hij had alle tijd om te kletsen. Hij vertelde dat hij dagelijks naar de AA ging en vroeg of ik zin had een keer mee te gaan. Ik zag eerlijk gezegd niet meteen de aanleiding, maar zei toch ja – wanneer maak je nou zoiets mee?

 

Om stipt tien uur pakken we elkaars hand en bidden: ‘God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat ik kan veranderen en de wijsheid om het verschil te zien’.

 

Zowel links als rechts voel ik een knijpje. We gaan zitten. Raj neemt het woord. ‘Paulien spreekt in kerken en helpt natuurlijk verslaafden van hun verslaving af te komen.’

De aanwezigen knikken me vriendelijk toe. Ik voel me een tikkeltje ongemakkelijk. De mensen die ik heb begeleid bij een alcoholverslaving, zijn op één hand te tellen.

 

Raj leest een stukje voor. Een devotional. Dat we machteloos stonden tegenover alcohol en dat ons leven stuurloos was geworden. Het is of ik naar het begin van Efeziërs 2 zit te luisteren. ‘Net als zij lieten ook wij allen ons eens beheersen door onze wereldse begeerten, wij volgden alle zelfzuchtige verlangens en gedachten die in ons opkwamen …’

Ik realiseer me dat ook ík hier had kunnen zitten als mijn omstandigheden anders waren geweest.

 

Iemand anders gaat verder. ‘Ik ben nu 23 jaar clean. Ik ben God zo dankbaar! Zonder Hem zou ik het niet hebben gered. Zonder jullie ook niet. Hier zijn we veilig, bemoedigen we elkaar, vertellen we elkaar onze successen en ons falen. En dat in een vrolijke sfeer. Want er is altijd hoop!’

 

De groep klapt, iemand bidt en de groep sluit af met ‘amen’.

 

Daarna beleven we een bijna heilig moment als de cake en thee rondgaan, omdat we herdenken dat het precies drie jaar geleden is dat Rohan zijn laatste druppel alcohol dronk.

 

Stipt elf uur staan we op om af te ronden met gebed. Ik zeg iedereen gedag. Vrolijk vraagt iemand me: ‘En … ben je ook alcoholist?’

‘Nee.’

‘Heb je dan een andere verslaving?’

Ik vermoed dat het niet gepast is om te noemen dat ik hoofdpijn krijg als ik geen koffie drink. Of dat ik vaker dan gewenst mijn Facebook check. Of dat ik soms luister naar de geopende zak chips die me toeroept dat-ie opgegeten wil worden.

‘Nee, dat ook niet.’

‘Maakt niet uit. Leuk dat je er was!’

 

Dat vond ik nou ook. De anonieme alcoholisten hebben nu voor mij een gezicht. En ze leerden me dat onze samenkomsten mogen lijken op hun bijeenkomsten. Wat een AA-erlebnis!

 

 

Deze blog verscheen op 9 maart als column in het Nederlands Dagblad.