[Column] Zwaaien in een prostitutiestraat (deel 1)

‘Zeg je als je het te schokkend vindt?’

Ik loop mee met veldwerker Haddy van Stichting De Haven richting een van de straten met raamprostitutie. Al bijna 25 jaar bezoekt ze hier vrouwen in de seksindustrie.

 

‘Wanneer is deze middag voor jou …’ Ik zoek naar een geschikt woord, maar vind die niet. ‘… geslaagd?’

Het is even stil. ‘Ik bén er gewoon. Als ik iets voor iemand kan betekenen, is het goed. En ’s avonds bid ik voor iedereen die ik heb ontmoet.’

 

Ik denk aan mijn preek van zondag, waarin Matteüs 25 voorkomt. ‘Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de geringsten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan.’ Voor mij is ze hierin een voorbeeld. Nu al.

 

Iemand die zichzelf voorstelt als Olga (zo heet ze niet echt) vraagt wanneer ze weer goulashsoep krijgt. ‘Ik neem het recept een keer mee. Hoe gaat het verder met je? Heb je genoeg klanten om je plek te betalen? Was je nou overgestapt op sm?’

Ik sta met mijn oren te klapperen.

Olga vertelt dat normale seks fysiek te zwaar werd. Nu hoeft ze geen seksueel contact te hebben, en dat bevalt veel beter, ze wordt tenslotte ook een dagje ouder.

‘Ik snap het, Olga. Doe je voorzichtig? Doe je niet al te gekke dingen?’

‘Goed naar oma luisteren, hè?’ grap ik.

Olga lacht en steekt haar duim op als ‘oma’ zegt dat ze aan het recept zal denken.

 

We lopen verder en zwaaien. Sommige vrouwen doen het gordijn snel dicht. ‘Pas vertelde een vrouw die inmiddels de prostitutie uit is, dat de vrouwen vaak uitstralen dat ze geen contact willen, verhard zijn, afgestompt. Maar dat dat hun masker is, omdat ze niet anders kunnen’. Daarom gaan Haddy en de vele vrijwilligers door. In de hoop dat de ogen van de vrouwen opengaan. Tot die dag blijven ze naar hen uitreiken. Al blijft het soms alleen maar bij zwaaien.

 

Bij de meeste vrouwen is er wel even contact als Haddy al gebarend vraagt hoe het gaat: goed, slecht of ergens daartussen. Af en toe doet een vrouw voor een kort gesprekje een zijraam open, dat ze normaal gebruikt om te onderhandelen over de prijs.

 

Zo ontmoeten we ook een Oost-Europese vrouw die hier net een paar weken is en leggen uit wat De Haven doet. Dat ze al haar haar vragen kan stellen. Of taalles kan volgen. Of jobcoaching kan krijgen.

Je zult er maar zitten. In een bedompt kamertje. De druk ervaren ieder dagdeel je raam te moeten betalen. De vernedering. De veroordeling. De wanhoop. De duisternis. Het zal je moeder, dochter, zus of kleindochter maar zijn …

 

Een hoek om en we staan weer in de gewone wereld. Als we terugkomen op kantoor, vertelt Haddy dat we een shitmiddag hadden: nauwelijks gesprekken, vooral duimpjes.

Maar morgen gaat ze gewoon weer.

 

Deze blog verscheen 9 augustus 2023 als column in het Nederlands Dagblad. 

Bron foto: Stichting De Haven. 

 

Lees ook deel 2 Praten met prostituees