[Column] Wee Wee En En Oo Tee Zet
‘Maar het is toch gewoon waar wat ik zei?’ zei een leerling in groep 7, nadat ik haar erop wees dat ze hardop zei wat ze ergens van vond.
‘Je hebt gelijk’, antwoordde ik, ‘maar onthoud dit: niet alles wat waar is, hoef je te zeggen.’
Daar had ik dan weer gelijk in. Ze wilde wel proberen het te veranderen, zonder dat de hele klas dat zou horen. Voortaan zou ik daarom een codewoord fluisteren. ‘Wee Wee En En Oo Tee Zet’, werd het. Wel Waar, Niet Nodig Om Te Zeggen. Al snel kon ze de code liplezen en na een poosje had ze al genoeg aan de eerste letter. We konden er wel om lachen samen.
Ik moest eraan denken toen Daniël Gilissen* me voor deze tweewekelijkse column vroeg en ik aarzelde, want maak ik wel elke twee weken iets mee wat in de krant kan?
‘Je víndt toch wel vaak ergens iets van?’ vroeg hij. ‘Dáárover zou je ook kunnen schrijven.’
‘Ik schrijf liever over wat ons bindt’, zei ik.
Ik vind wel van alles, misschien is het zelfs Wel Waar, maar Niet Nodig Om Te Schrijven.
Tijdens mijn coachopleiding werden we gedrild om niks te vinden. Om zonder oordeel te luisteren. Als iemand toch vond dat hij iets moest vinden, zei onze trainer: ‘Alles wat je vindt, breng je maar bij de politie.’
Irritant. Vond ik.
Een van mijn lievelingsteksten is die van Paulus. ‘Aanvaard elkaar, omdat Christus u aanvaard heeft.’ Zo wil ik praten en preken, schrijven en denken. Vol aanvaarding. Zonder oordeel. Maar ondertussen vind ik vaak van alles.
Soms zeg ik dan niks, omdat ik bewust kies voor aanvaarding. Ik denk aan die keer dat ik in een PKN-kerk preekte. Voor de dienst begon, liep ik de zaal in, maar de voorzitter floot me terug naar de consistorie. Zo waren ze dat gewend. Onzin, vond ik dat eerlijk gezegd. Maar Niet Nodig Om Te Zeggen. Achteraf vraag ik me af of het wel echt een gevalletje WWNNOTZ was. Misschien had ik hem wel aan het denken gezet als ik had uitgelegd dat ik de verbinding met de gemeente heel belangrijk vind. Niet alleen na afloop van de dienst, maar ook daarvoor. Als ik me van tevoren geconnect voel, preek ik zelfs beter.
Soms zeg ik niks, omdat ik niet durf. Ik denk aan een recent moment dat iemand me van alles over een ander vertelde. Met naam een toenaam. Ik weet niet eens of het waar was, maar ik vond het absoluut Niet Nodig Om Te Zeggen. En dát heb ik niet gezegd. Vond ik spannend. En vervolgens vond ik iets van mezelf. Ik vond mezelf laf.
Eigenlijk vind ik best van alles. En dat is echt niet altijd erg. Vind ik. Dankzij dat inzicht heb ik voldoende verhalen voor een tweewekelijkse column. En dáár vindt u dan vast weer iets van.
Deze blog verscheen op 8 maart 2023 als column in het Nederlands Dagblad.
Ter info:
* In 2016 begon ik met het schrijven voor de rubriek Sporen van het Koninkrijk, eens per acht weken. Later eens per vier weken voor de bijlage Zondag en sinds maart 2023 staat eens per twee weken op woensdag mijn column in het Nederlands Dagblad. Onder de rubriek Gelovig leven.
