Pas bekeek ik twintig video-opnames van preken in één week, de Preek Tandoori Week, vernoemd naar een bekend Indiaas gerecht. Net zoals een kok gaf ik aanwijzingen over de ingrediënten en de wijze van bereiden en opdienen. Met het geld dat de sprekers, voorgangers en predikanten doneerden, haalde ik ruim 5000 euro op voor organisaties die ik in India met eigen ogen aan het werk heb gezien.

Mijn agenda was de hele week gevuld met het bekijken van een preek en een online afspraak erover. En dat twintig keer. De eerste deelnemer schreef met een brede glimlach mee, terwijl ik hem complimenteerde. Daarna, toen ik mijn scherm deelde en minder sterke stukjes liet zien, fronste hij zijn wenkbrauwen en zei hij een paar keer ‘au’. Ik deed voor hoe het helderder zou kunnen en hij deed sommige stukjes opnieuw. ‘Echt leerzaam en leuk’, zei hij achteraf. ‘Ik ben benieuwd wat twintig preken in een week met je doen …’

Ik voelde me bijna betrapt. Hij zou me wel nuchter, professioneel of zelfs beroepsgedeformeerd vinden, als ik zou zeggen dat ik meestal helemaal niet bezig was met de betekenis van de preek voor mijn eigen leven. En dat ik vooral gelukkig word als een spreker na een paar oefeningetjes ontdekt dat de preek beter wordt. Of –en dat klinkt al iets serieuzer – als ik iemand kan helpen het Bijbelgedeelte beter uit te leggen.

Zijn vraag bleef bij me hangen. Ik had aan het einde van de week kunnen zeggen dat die twintig preken sowieso iets met me deden, namelijk míj bevestigen dat ik op mijn plek zit. Ik ben niet alleen blij voor de spreker en voor zijn luisteraars als iemands preek helderder en boeiender wordt, ten diepste ben ik dankbaar voor de plek die God me geeft.

Maar hij wilde vast weten wat die preken met mij persoonlijk zouden doen. Nu zal het je niet verbazen dat ik veel van die preken weer ben vergeten. Met een paar uitzonderingen.

Zo dacht ik een paar keer terug aan de predikant die erkende dat zijn preek moralistisch over zou kunnen komen. Van de week zag ik dat trekje weer eens bij mezelf. Ik vind het vaak gemakkelijker iemand anders hierop te wijzen dan het bij mezelf te zien. ‘Au’, hoor ik mezelf dit keer zeggen.

Ook dacht ik regelmatig aan een predikant die haar luisteraars, en dus ook mij, opriep om net als Johannes de Doper op Jezus te wijzen. Als trainer kan ik overigens prima verklaren waarom dat stukje bleef hangen. Ze liet namelijk een schilderij zien van Matthias Grünewald, waarop Johannes de Doper staat afgebeeld met een lange vinger. Maar dat was het niet alleen. Door de pure manier waarop ze hierover sprak, werd mijn eigen verlangen aangewakkerd.

En nog iets anders … Een van de voorgangers deelde een verhaal over zijn beleving van zijn vrije dag. Zijn verhaal was tot in de details herkenbaar voor me. Tot nu toe denk ik er steeds aan op de woensdag, zijn en mijn ‘sabbat’.

En zo was ik een heel aantal keren even een gewone hoorder. Om opnieuw te ontdekken dat God kan spreken tijdens preken. Zelfs als ik er als professionele kok naar denk te kijken.

Deze blog verscheen als column op zaterdag 20 februari 2021 in het Nederlands Dagblad. 

Bron foto: Unsplash.