times square new york Paulien Vervoorn ND column

[Column] Naar de kerk in New York

Samen met Agnieta, een vriendin, ben ik in New York. We verbazen ons over de brede ­smile waarmee iemand ons een happy friday wenst; over de hoeveelheid reclames op Times Square; over het Amerikaanse ontbijt, dat blijkt te bestaan uit bagels, cakejes, muffins en donuts. Eigenlijk vinden we alles groots en een beetje overdreven, van de koffie bij McDonald’s tot de parkeerplaatsen bij de Starbucks.

 

Op zondagochtend gaan we er naar de kerk, naar Times Square Church. Omdat we hebben gelezen dat de drieduizend plekken er allemaal bezet kunnen zijn, komen we een halfuur voor het begin van de dienst aan. We worden opgevangen door iemand die met ons naar binnen loopt om een plek aan te wijzen. We gaan zitten en zien vervolgens mensen elkaar begroeten en elkaar omhelzen op een manier die ik in Nederland nooit heb gezien.

 

Het koor pakt uit vanochtend. Solisten zingen de sterren van de hemel. Een blazersgroep blaast met een vreugde alsof Jezus vanmorgen is opgestaan. Ik vraag me af hoe deze gemeente dit enthousiasme met Pasen nog zou kunnen overtreffen.

 

De spreker, pastor Tim, spreekt over Johannes 3, vers 16. Uitleg, persoonlijke voorbeelden, grapjes, grootse handgebaren, context en andere Bijbelgedeelten wisselen elkaar af. Wat een enthousiasme, gedrevenheid en respons. Mijn buurvrouw roept een paar keer: ‘Halleluja’, ‘Ja, dat las ik pas!’ en ‘Dat wist ik!’ Soms antwoorden zo veel mensen tegelijk dat ik de spreker een paar zinnen niet meer kan volgen. Hij gaat ermee om alsof het elke week gebeurt. Tientallen mensen komen aan het eind naar voren om aan te geven dat ze Jezus (beter) willen leren kennen.

 

Na de dienst kijkt Agnieta me aan. ‘Wanneer ga jij zo preken?’, vraagt ze. Maar ik zie mezelf nog niet met stemverheffing spreken, in elk geval niet zulke grote delen. En ik zie het ook niet voor me dat ik mijn toehoorders zinnen laat nazeggen, zodat ze de boodschap beter onthouden.

Agnieta vermoedt dat Nederlanders hier ook niet echt op zitten te wachten. Zij zouden pastor Tim waarschijnlijk nogal Amerikaans vinden. Overdreven. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg …

 

En tegelijkertijd heb ik met een heilige jaloezie naar pastor Tim en het koor geluisterd en gekeken. Wat een talent! En wat een inzet! Ze pakken het groots aan door over elk detail na te denken. Daar houd ik van. Omdat we een grote God hebben. Met overvloedige genade. En dan overdrijf ik niet.

 

 

Bovenstaande column verscheen in het Nederlands Dagblad. 

mm
Paulien Vervoorn
paulien@geloofwaardigspreken.nl

Spreker, trainer en auteur. Geeft (s)preektrainingen aan sprekers, voorgangers en predikanten die met nog meer impact willen spreken.

3 Comments
  • Esther
    Beantwoorden

    Dank je! Herkenbaar over dat overdrijven en
    leuke woordgrapjes.

    september 12, 2017 at 7:49 am
  • franca wijnhoven
    Beantwoorden

    Ben intussen al 11 maal in de V.S. geweest en ook in verscheidene kerkdiensten daar. Ja, dat is typisch Amerikaans. De diensten in CA. en FL. vielen wel mee, anderen waren inderdaad soms wat overdreven. In Texas vond ik ze nog ‘t beste.

    september 28, 2017 at 10:50 am

Plaats een reactie