[Column] ‘Vertel maar over de aantrekkingskracht van Jezus’
‘Wie heeft jou het afgelopen jaar het meest geïnspireerd?’ vroeg pas iemand. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Dat is Naresh die ik ontmoette bij International Justice Mission in Chennai, een miljoenenstad in India. Hij was daar omdat hij van Chennai naar Hamburg ging fietsen om geld op te halen voor IJM. Hij vertelde me zijn levensverhaal.
Wel vier uur lang waren we in gesprek. Over hoe hij opgroeide in een hindoegezin in India. Dat zijn ouders het toch goed vonden dat hij naar een christelijke school ging. Die was namelijk net wat beter dan de school in de sloppenwijk waar hij woonde.
Een aantal vriendjes had een vader die voorganger was. Ze verdienden weinig, gingen veel op pad om het goede nieuws te vertellen en sommige vaders kwamen zelfs nooit meer terug. Van wie houden ze dan toch zo veel, vroeg Naresh zich af. Hij stelde zijn ouders vragen over de hindoegoden, maar hun antwoorden hielpen hem niet. De juf vertelde verhalen over Noachs ark en Mozes die de zee in tweeën splitste. Net zo bizar.
Op een dag zei de juf: ‘Naresh, je mag alles vragen. Maar, eigenlijk ben ik zo benieuwd naar je diepere vraag.’
‘Ik wil graag weten Wie God is.’
‘Misschien moet je gewoon eens de verhalen gaan lezen uit de evangeliën. En bid maar één gebed: Heer, laat Uzelf zien.
Hij volgde het advies van zijn juf op. Stiekem las hij onder de dekens uit zijn Bijbel. Na ongeveer een halfjaar kon hij maar één conclusie trekken: Jezus is God.
Vanaf het begin hielden andere christenen Naresh voor: ‘Als je Jezus wilt volgen, moet je het hele plaatje kennen. De weg is smal. Het leven als christen kent veel risico’s.’
‘Ik ga ervoor’, zei Naresh toen hij twaalf was.
Zodra de mensen in de buurt daarachter kwamen, dachten ze dat hij was gehersenspoeld. Ze wachtten hem op en sloegen hem in elkaar. Dit was te zwaar voor hem. Er zat niks anders op dan zijn christen-zijn verder geheim te houden. Met zijn ouders ging hij daarom maar gewoon weer mee naar de tempel. Waar de priester poeder op zijn hoofd wreef en waar hij van het afgodenvlees moest eten.
Vertwijfeld vroeg hij zich af:
“Ik lees over Daniël die met zijn vrienden de oven overleeft, terwijl ik door mijn ouders word geslagen – waarom beschermt God mij niet op een vergelijkbare manier? En toch … ik houd van me vast aan zijn beloften. Het is vast een test waar ik sterker uitkom.”
In het geheim ging hij naar de kerk. Toen hij ongeveer vijftien jaar was, hield hij het niet meer vol om in het geheim te geloven en zei hij tegen de voorganger:
‘Ik wil gedoopt worden.’
‘Dat is een mooie keuze. Dan heb je hier een formulier dat je moet laten ondertekenen door je ouders.’
‘Wat?! Dat gaat me minstens een blauw oog opleveren. Of erger … Als ik nooit meer terugkom, weet u wat mijn ouders met me hebben gedaan …’
Hij nam het formulier mee, dacht er nog een paar dagen over na, bad ervoor en na een paar dagen liet hij het aan zijn moeder zien.
‘Wat betekent dit? Ga je bij ons weg?’ vroeg zij.
‘Nee! Ik wil jullie zoon blijven en altijd voor jullie blijven zorgen. Ik ga alleen niet meer mee naar de tempel.’
De volgende dag gingen ze akkoord.
Als ik op mijn horloge kijk, blijken we bijna vier uur verder te zijn. Ik verzeker hem dat ik een keer iets over hem zal vertellen tijdens een van mijn preken. ‘Tsjonge, wat een eer. Vind je mijn verhaal bijzonder genoeg dan?!’
‘Zeker! Jouw verhaal helpt om stil te staan bij de vraag wat christenzijn je mag kosten. En het laat zien hoeveel je van Hem moet houden.’
‘Prima. Vertel maar over de aantrekkingskracht van Jezus.’
Waarvan akte.
Wil je Naresh bemoedigen door een bedrag over te maken aan IJM, omdat hij van India naar Duitsland fietste?!
Leestip: Lees waarom Naresh duizenden kilometers fietste op een tandem
