[Column] Loopje naar de Lidl

Het is zaterdagochtend. Ik heb niet per se veel boodschappen nodig, maar ik vind het altijd leuk om een doel te hebben als ik wat lichaamsbeweging wil pakken. Via een omweg langs de Woerdense singels loop ik naar de Lidl.

 

In de buurt van de haven groet ik een bekende. Op het zebrapad bij de Lidl zwaait een oud-leerling naar me, die met zijn bakfiets – kind voorin – ook naar de winkel gaat. Ik pak een karretje en ga naar binnen. Gedachteloos wil ik goedemorgen zeggen tegen een jonge man die midden in het gangpad staat, totdat ik zie dat het Ard is, zoon van mijn juf uit groep 4, bij wie ik ooit op kraambezoek mocht. ‘Nou ja, wat een gezelligheid’, zeg ik, als ik zie dat hij staat te kletsen met Wout. Ik paste bij hen op, ging langs op hun vakantieadres en heb zelfs foto’s dat Wout als driejarige ’s morgens bij me in de slaapzak kroop. Nu loopt hij met zijn driejarige zoon in de winkel. We praten bij tussen de courgettes en prei.

 

Terwijl ik nog met mijn pinpas bij de kassa sta, loopt Bert langs. Net als Wout een Gergemmer. Mijn broers nodigden hem vroeger regelmatig uit voor koffiedrinken uit de kerk. Hij kwam op me over als iemand die blijmoedig geloofde en dat intrigeerde me. Ook viel zijn taalgebruik op. Ik herinner me geen voorbeelden meer, maar het was in ieder geval anders dan ik was gewend.

 

‘Ha Paulien! Dat is een tijd geleden! Ik hoorde dat je gaat verhuizen? Wat een stap!’

Ik stel voor buiten even verder te kletsen.

 

Ik vertel over de bouw van mijn huis; Bert vertelt over zijn gezin, zijn werk, de kerk. ‘Ja, als ik stilsta bij wat ik heb, denk ik: bedankt, Heere, wat ben ik toch een bofferd!’

Hij staat blijkbaar nog steeds vrij- en blijmoedig in zijn geloof. En van deze onverwachte woordkeuze word ik ook spontaan blij.

 

Hij zal zijn vrouw de groeten van me doen. Ik die van hem aan mijn ouders en broers. Met mijn rugzak op, in de zijvakken een prei en een courgette, loop ik naar huis. ‘Hé, Paulien!’ roept een fietser. Het is iemand uit mijn thuisgemeente, de Parousia. Leuk om haar weer even te zien. In gedachten loop ik verder. Hoe is het mogelijk dat ik op één ochtend zo veel bekenden zie?

 

‘Goedemooooorgen, Paulien!’ Ik moet omkijken om te zien dat het wéér iemand uit de Parousia is. Het lijkt vanmorgen wel alsof ik alleen maar bekenden tegenkom. Dat wordt acuut bevestigd door de volgende fietser die naar me zwaait, namelijk een moeder van een oud-leerling.

 

Bizar. Dit gebeurt echt niet élke keer onderweg naar de supermarkt. Het lijkt alsof al deze mensen me nog even moeten bevestigen ik geworteld ben in mijn geboorteplaats. Als ik straks in Rijnsburg woon, zal ik die ontmoetingen nog missen. Gelukkig moet ik tot de zomer wachten op de oplevering van mijn nieuwbouwhuis. Tot die tijd geniet ik van de vele oude vertrouwde bekenden om me heen. Bedankt, Heer. Wat ben ik toch een bofferd!

 

Deze blog verscheen op 2 oktober 2021 als column in het Nederlands Dagblad. 

Update mei 2022: inmiddels is mijn huis opgeleverd en ga ik over een paar weken verhuizen.