[COLUMN] Een halve waarheid in een klimbos
Daar sta ik dan, op een platform in een klimbos. De eerste onderdelen waren een eitje. Gezekerd aan een kabel liep ik over een hangbrug en klauterde ik een net door.
Maar nu moet ik vanaf een platform naar de overkant zwieren, en daar voel ik bar weinig voor. ‘Je gewoon laten vallen’, zegt een van mijn broers, die met beide benen op de grond foto’s maakt.
Om de vakantie af te sluiten heb ik mijn negen oudste neefjes en nichtjes uitgenodigd om een middagje te gaan klimmen met hun tante. Dat wilden ze allemaal wel, en mijn broers waren bereid hun kinderen te brengen.
Omdat ik niet terug kan, ga ik voorzichtig zitten om zo de sprong te wagen. Het valt mee, en heelhuids bereik ik de overkant. Ik snap direct al niet meer waar ik me druk over maakte. Ik klamp me vast aan een boom en schuifel voetje voor voetje richting het volgende obstakel.
‘Pff … ik denk dat ik het bij dit parcours laat’, zeg ik tegen mijn broer, die zijn kinderen gedag zwaait.
Terwijl ik halverwege het eerste parcours ben, staat Marc opeens achter me. Negentien jaar is hij, mijn oudste neef. Het hoogste parcours heeft hij er al op zitten. ‘Ik vind het maar niks’, zeg ik als ik aarzelend voor een klimwand sta.
‘Er kan niks gebeuren. Je kunt hoogstens misstappen en dan ben je gezekerd.’
Mijn verstand zegt dat hij gelijk heeft, maar mijn gevoel jaagt mijn ademhaling omhoog.
‘Moet je eens kijken, joh. Ik sta helemaal te shaken.’
Hij grijnst.
Het is mijn allereerste klimboservaring. Die ervaren neefjes van mij lijken over de hindernissen heen te rénnen. Terwijl ik aarzel of ik toch een hoger parcours zal doen, besluiten zij nogmaals het eerste parcours te pakken, maar dan met ogen dicht. ‘Je kunt het, tante Paulien. Dat bovenste parcours is alleen hoger, niet moeilijker.’ Ik doe het, en ik begin er lol in te krijgen.
Een leeftijdsgenoot van me staat beneden om foto’s te maken van haar zoon. Ik verdenk haar ervan dat ze het fotograferen als excuus gebruikt om zelf niet te hoeven klimmen. Stiekem voel ik me best stoer.
‘En tante Paulien, wat vond je ervan?’ vraagt Nina, die ik een poosje uit het oog was verloren, omdat ook zij sneller was dan ik.
‘Ja, hartstikke leuk! Alleen die klimwand niet zo.’
Ik hoor mezelf niet de volledige waarheid zeggen en corrigeer mezelf. Practice what you preach, Paulien. Je vindt geloofwaardigheid belangrijk. Eerlijk zijn en echt.
‘Nou ja, het is eerlijker om te zeggen dat ik die een beetje eng vond.’
‘O, dat vond ik helemaal niet’, antwoordt Nina.
Na afloop denk ik aan de kerk. Terwijl de ene kerkganger geniet van het nemen van hindernissen in coronatijd, blijft de ander liever bij het vertrouwde. Terwijl de een er lol in heeft dat de kerk zich opnieuw moet uitvinden, staat de ander bij wijze van spreken te shaken. Laten we dat vooral eerlijk blijven zeggen tegen elkaar. Als we Marcs woorden maar onthouden: we zijn gezekerd.
Deze blog verscheen op zaterdag 12 september 2020 als column in het Nederlands Dagblad.
Doorpraten over preken tijdens en na corona?
Meer info over de videomeetings
Photo by form PxHere.
