[Column] Wakker liggen om Israël

Ik zit gezellig aan de koffie met de dochter van een vriendin van me. Mijn vriendin onderbreekt ons en vraagt – in mijn beleving vanuit het niets – of ik even tijd heb om met haar te bidden. ‘Wat is er?!’ vraag ik geschrokken. En dan vertelt ze dat het foute boel is in Israël. Ah, gelukkig, niks met haarzelf aan de hand, denk ik nog.

 

Toen ik zelf voor de eerste keer naar Israël ging, gold er een negatief reisadvies voor het noorden, maar konden we ‘gewoon’ naar Jeruzalem. Is het door die ervaring dat ik nu denk dat het wel zal meevallen? Er is altijd wel iets aan de hand. Samen bidden mijn vriendin en ik voor Israël, voor de vrede voor Jeruzalem. Dat lijkt me altijd goed. En voor de nabijheid van de Heer voor haar vrienden die daar wonen.

 

Bij thuiskomst check ik als eerste NOS.nl. Had ze maar overdreven. Ik lees elk artikel en zit vervolgens voor me uit te staren. Wat een nood en angst! De volgende dag is het de bedoeling dat ik preek over de gelijkenis van de talenten, met de vrolijke preektitel ‘Hartelijk getalenteerd!’ Dit voelt nu zo ongepast. Maar op zaterdagavond een andere, passender preek maken zie ik ook niet zitten.

 

Rond drie uur in de nacht ben ik klaarwakker. Ik pak meteen mijn NOS-app. Ik word er niet per se rustiger van. Ik bid of de Heer wil ingrijpen, een keer wil brengen. En of Hij mij wil laten zien hoe ik mijn preek en de afschuwelijke situatie in Israël en Gaza bij elkaar kan krijgen.

 

Als ik in de kerk kom, klets ik even van me af tegen een van de voorgangers. Over mijn twijfel over de prekenserie waarmee ik vandaag mag starten. En over mijn wakker liggen om Israël vanwege de ernst van het geweld. Normaal heb ik dat eigenlijk nooit. ‘Je had wel wat vaker wakker mogen liggen om Israël, hoor’, zegt hij. Ondanks de situatie grijns ik om zijn geplaag.

 

Tijdens de samenkomst wordt de link tussen de oorlog en mijn preek Godzijdank toch helder. Degene die de dienst opent, leest namelijk een paar verzen uit Matteüs 24 over de tekenen van de tijden. Over aardbevingen en geruchten van oorlogen die heenwijzen naar de komst van Jezus. Mijn preek over Matteüs 25 krijgt daardoor een extra accent: trouw zijn, totdat Hij komt.

 

Inmiddels zijn we ruim een week verder. De oorlog houdt me nog steeds bezig, maar gelukkig vooral overdag. Ik bescherm mezelf door niet alles te lezen. Ik kan het leed niet bevatten. Ook al lees ik meer, ik heb er vaak toch geen woorden voor. Al helemaal geen uitgesproken visie en zeker geen oplossingen. Ik heb geen zin in discussies over pro-Israël en pro-Palestina.

 

Soms steek ik heel eenvoudig een kaars aan. Of twee. In verbondenheid met de slachtoffers in Israël en Gaza. Met het verlangen naar licht en vrede. Om me te richten op het Licht, Jezus van Nazareth. En dan bid ik dat Hij de storm zal stillen, zoals Hij dat ooit deed op het Meer van Galilea.

 

Deze blog verscheen op woensdag 18 oktober 2023 als column in het Nederlands Dagblad.

 

Bron foto: Pexels.