[Column] Gezien worden
Regelmatig begeleid ik sprekers bij het maken van hun preek. Tijdens trainingsdagen zoeken, onderzoeken, schrijven, schrappen, oefenen en bidden we met elkaar. Tijdens een van deze trainingen leer ik Bart kennen.
Bart (niet zijn echte naam) blijkt een echte onderzoeker te zijn. Zijn voorbereiding is gedegen en zijn argumentatie logisch. Op de derde dag, als hij zijn preek houdt, gaat hij rustig staan en wacht hij even voor hij begint. Met een geinige anekdote trekt hij de aandacht en vervolgens luistert iedereen ademloos. Na een krachtige kern daagt hij ons ten slotte uit goed met de schepping om te gaan. Hij wordt beloond met applaus.
Inhoudelijk kan ik er geen speld tussen krijgen. En toch mis ik iets. Ik vraag of Bart bereid is tot een experiment. Even later staan we samen op de gang te overleggen. Vol verwachting luistert de groep naar de tweede versie. Iedereen vindt deze versie veel beter dan de eerste.
Wat voor tip had ik hem nou gegeven?
Wat miste ik in de eerste versie? Op momenten dat ik me herkende in Barts verhaal, knikte ik. Sterker nog: de meeste mensen knikten. Maar Bart zag dat niet. Hij keek vluchtig van de een naar de ander.
Dus adviseerde ik hem iemand net zo lang aan te kijken tot er contact was. Dat bleek tijdens de tweede versie bij elke zin te gebeuren! Geknik. Een glimlach. Een glinstering in de ogen. Hij had opeens contact. Oogcontact. We voelden ons gezien. Zijn boodschap kwam driedubbel zo krachtig binnen.
Korte tijd later preek ik over Maria van Magdala. Huilend staat ze bij Jezus’ graf. Ze ziet Jezus staan, maar ze weet niet dat Hij het is. Jezus noemt haar naam. Dan draait ze zich om. Veelbetekenend noemt ze Hem ‘Meester’. Ik stel me voor dat ze zich gezien voelde. Meer dan dat. Ze voelde zich gekend. Erkend. Geliefd.
‘Houd Mij niet vast’, zegt Jezus dan tegen haar. Nooit eerder zag ik de link met Hooglied 3 waar ook een huilende vrouw in een tuin rondloopt. Die op zoek is naar haar allerliefste. Ook deze vrouw grijpt haar vriend vast.
Ik lees verder in Hooglied 4, waar Salomo schrijft: ‘Je brengt me in verrukking met maar één blik van je ogen.’
De meeste theologen zijn het erover eens dat we dit mogen betrekken op Christus en de kerk. Al mijmerend betrek ik het ook op mezelf. Ik breng Hem in vervoering met een blik van mijn ogen. De Heer ziet mij. Ik word gezien. Ik voel me gekend. Erkend. Geliefd.
Net zoals Maria voel ik me gezien én gedreven om de boodschap van de opgestane Heer door te geven. Ik ben blij met mensen zoals Bart die ook die boodschap willen doorgeven. En dankbaar voor alle wonderen die tijdens zo’n preekproces gebeuren.
Ik stond erbij en ik keek ernaar.
Deze column verscheen in het ND (zaterdag 3 juni 2017)
