[Column] Geëmigreerd naar Rijnsburg – een jaar later
‘Ken je daar dan mensen?’ ‘Ben je niet bang dat het tegenvalt?’ ‘Wat een stoere stap!’ Ruim een jaar geleden verhuisde ik naar Rijnsburg, nadat ik bijna mijn hele leven in Woerden had gewoond. Dat leverde veel vragen en reacties op.
Eigenlijk viel alleen de rompslomp van een nieuwbouwhuis wat tegen, vooral de maanden vóór de verhuizing. Omdat ik geen zin had voortdurend heen en weer te rijden, sliep ik op een matrasje in de meest stofvrije ruimte, de badkamer. Ik sliep niet goed en werd moe van alle afspraken en beslissingen.
Net na mijn verhuizing was ik enthousiast over het de manier waarop ik werd welkom geheten in mijn nieuwe kerk. Euforisch was ik over de hulp die me werd aangeboden en over de uitnodigingen voor feestjes. Natuurlijk was ik ook hartstikke moe door al die nieuwe indrukken, maar ik bleef in superlatieven praten. Over superaardige buren en heel bijzondere contacten. Het was allemaal geweldig fijn, supergezellig en o zo verfrissend om een nieuwe omgeving en kerkgemeenschap in te stappen. En het was natuurlijk heerlijk vaak naar het strand te kunnen gaan. Het was een van de beste keuzes in mijn leven. Een deur die God voor me had geopend. Zeker aan het begin bedankte ik Hem vaak. Voor de luxe van een nieuw huis. Voor de verbondenheid die ik zo snel ervoer. Dat het settelen zo soepel ging.
En nu woon ik er een jaar. In mijn huis moeten nog wat kleine klusjes gebeuren, de buren zijn nog steeds aardig, contacten zijn verdiept en er komen nog steeds nieuwe bij.
De extase voorbij, het nieuwe leven is redelijk gewoon geworden. Soms verlang ik naar het oude vertrouwde. Naar mijn vrienden met wie ik een hele historie heb en niet elke keer in de kennismakingsvragen beland.
Nu moet ik de afstand van Woerden naar Rijnsburg niet overdrijven, maar toch herken ik de fases van een emigratieproces. De eerste fase van de honeymoon duurde langer dan ik dacht en – toen ik er geen rekening meer mee hield – kwam alsnog de cultuurshock. Als ik de U-curve met de verschillende fases goed begrijp, klauter ik nu via wat emotionele schommelingen weer omhoog naar de aanpassingsfase. Ik vind het altijd prettig als ik modellen vind waarin ik mezelf herken en waarop ik kan reflecteren. Zo’n U-curve helpt me om mijn gedachten en gevoelens te plaatsen. Om ze te bespreken met anderen en te constateren dat mijn processen volgens de boekjes verlopen en het heel gewoon is dat de euforie verdwijnt. Geen reden om me druk over te maken. Hoogstens te bedenken dat het een luxe is als ik me híer zorgen over zou maken. Ook als de euforie weg is, tel ik graag mijn zegeningen. Ook zonder honeymoongevoel ben ik dankbaar. Super, toch?!
Deze blog verscheen op woensdag 26 juli als column in het Nederlands Dagblad.
