[Column] Erik kan weer huilen
Zijn Nike-pet en sokken in badslippers vallen me als eerste op. En zijn ingevallen gezicht, maar volgens zijn huisarts komt dat binnenkort weer goed.
Met een vriendin heb ik me aangemeld voor een straatwandeling in Rotterdam. Al binnen vijf minuten weten we dat Erik van vijftig euro in de week moet rondkomen, meer dan 45 jaar gebruikte en in totaal dertien jaar heeft gezeten. ‘Dat was niet vanwege je zweetvoeten’, flap ik eruit. ‘Ook niet vanwege ontucht met een haring.’ antwoordt hij. Hij lacht zijn boventanden bloot; zijn ondertanden liggen thuis. ‘Zullen we maar naar Perron Nul gaan?’
Met een foto in zijn hand vertelt hij hoe je hier zo’n dertig jaar geleden 24 uur per dag kon gebruiken. Hij herinnert zich de steekpartijen. ‘Onthoud dit: ik was een gebruiker, geen junkie. Junkies jatten tasjes van oude vrouwtjes en ontvreemden geld van hun eigen familie. Ik brak wel in, en was goed in zakkenrollen, maar oude vrouwtjes sloeg ik over. En mijn familie ook. Daardoor bleef het contact goed en kon ik altijd bij mijn ouders slapen.’
‘Sinds kort ruik ik de bomen weer!’ vertelt hij als we er een paar passeren. ‘Alles was verdoofd.’ ‘Vóel je nu ook meer?’, vraag ik. ‘Ja, twee weken geleden liet ik na jaren zelfs een traantje. Deed me goed.’
Erik neemt ons mee naar de Reus van Rotterdam, een beeld van een Rotterdammer die ooit 2,38 meter werd. ‘Zal ik foto’s maken? Je telefoon krijg je terug.’ En: ‘Vergeet je schoenen niet!’, wijzend naar maat 62. Na zijn standaardgrappen wandelen we verder en praten we door over hoe hij als vijftienjarige met heroïne begon, omdat hij het lekker vond.
Bij het inloophuis van Ontmoeting, de organisatie die deze wandelingen aanbiedt, lopen mensen naar binnen. Om te wassen en te drogen. Te eten en koffie te drinken. Te douchen en te scheren. Of om post te halen – veel dak- en thuislozen hebben hier een postbus. ‘Ik neem je niet mee naar binnen, dat vind ik apies lopen te kijken.’
‘Hoe kwam je bij Ontmoeting terecht?’, vraag ik. ‘Lopend, haha. Nee, serieus, ze hebben echt waanzinnig veel voor me betekend. Ik kan het grotendeels weer alleen, maar als het nodig is, kan ik weer aankloppen. Zoals pas toen ik een boete kreeg en niet wist hoe ik dat moest combineren met het aflossen van mijn schulden. Ze vertellen trouwens wel over geloof, maar dringen nooit iets op. Dat vind ik prettig. Ik geloof zelf niet echt, maar denk toch wel dat er iets is.’
Wat zijn strategie is om door te gaan? ‘Fietsen. Klusjes doen waarmee ik mijn schuld afbetaal. Iets terugdoen voor mijn vrienden, voor Ontmoeting. Bezig blijven, niet op de bank gaan zitten. Anders ga ik zitten mindfucken. Ik was ooit eerder clean, maar ging weer op mijn bek. Nu wil ik echt niet meer terug! Ik wil wat van mijn leven maken. Op mijn 61e!’
Daar gaat hij, op zijn badslippers. Ik zal aan hem denken, vanavond als ik op de bank plof.
Deze blog verscheen op 4 oktober 2023 als column in het Nederlands Dagblad.
