[Column] Allemaal brokkenpiloten

‘Kom even naast me zitten. Ik wil iets vertellen wat niet iedereen hoeft te horen …’

Tijdens een verjaardagsfeestje waar al mijn broers, schoonzussen, neefjes en nichtjes van de partij zijn, heb ik geen zin om en plein public te vertellen dat – zoals een vriendin verwoordde – mijn auto in de parkeergarage iets te intiem is geweest met een pilaar.

 

Ik vertel Frank, de broer boven mij, dat het portier aan de chauffeurskant in de kreukels zit. Dat de garagehouder appte dat mijn aandacht moest zijn verzwakt doordat ik geen airco heb. En dat ik daarom denk dat het nu echt tijd wordt voor een andere auto.

 

Meerdere mensen hebben al aan mij gevraagd of ik mijn gifgroene monstertje niet eens moet inruilen. Voor een grotere. Een mooiere. Een die meer past bij mijn leeftijd. Of bij mijn status. Ik dacht dat ik niet zo gevoelig was voor zulke opmerkingen. Hij rijdt. Is zuinig. Is goedkoop in de wegenbelasting. En voor een klein autootje kan ik er nog aardig wat mee vervoeren. Toch brainstorm ik met Frank over een andere auto. Vooral die airco lonkt.

 

Terwijl ik met iemand anders in gesprek raak, blijf ik denken aan dat portier. Hoe leg ik uit hoe ik zo’n massieve pilaar in een parkeergarage kon missen?

 

‘Ik heb even gekeken, maar ik vind het nogal meevallen, hoor’, zegt Frank, nadat hij is wezen inspecteren. Ik vraag een second opinion van broer 2. ‘Joh, het is blikschade. Haal er een doek overheen en het valt al minder op.’

Dat lijkt me erg optimistisch, maar toch helpen deze reacties van mijn ‘grote’ broers. Het gevoel van urgentie om zo snel mogelijk een andere auto te kopen, zodat ik volop kan genieten van de airco én momenten van schaamte kan voorkomen, wordt opeens minder.

 

Een paar dagen later vertelt een vriendin hoe ze een jongeman op de fiets over het hoofd zag, waarna ze hem raakte met haar bumper. Hoe hij minutenlang op de grond bleef liggen en ze allerlei scenario’s in haar hoofd haalde. Zou hij blijvende schade hebben? Een dwarslaesie? Hoe zou ze zichzelf kunnen vergeven? Gelukkig liep het goed af. ‘Je moet engelen om je heen hebben gehad’, zei ze toen ze elkaar na een paar dagen ontmoetten.

 

We praten door over de opluchting, over schuld en, ja, ook over schaamte. Dat ook zij het in eerste instantie niet grappig vond dat iemand haar een brokkenpiloot noemde. ‘Ten diepste zijn we allemaal brokkenpiloten, toch?’ zeg ik. ‘We leven allemaal van genade.’ We kunnen weer lachen.

 

Ik denk dat ik nog maar een jaartje blijf rondrijden in mijn groene Daihatsu. Zodat ik er steeds aan word herinnerd dat we allemaal deuken, schrammen en krassen oplopen in het leven. En veroorzaken. Laat mijn gedeukte autodeur maar een reminder zijn om te blijven praten over onze imperfecties.

 

Deze blog verscheen op 27 juni 2023 als column in het Nederlands Dagblad.